Przeciwciała przeciwpłytkowe w surowicy – test immunoenzymatyczny MAIPA

Oznaczenie immunoenzymatyczną metodą MAIPA przeciwciał przeciwpłytkowych w diagnostyce małopłytkowości o podłożu autoimmunizacyjnym. Pierwotna małopłytkowość immunologiczna-ITP (z ang. idiopathic thrombocytopenic purpura),  jest chorobą autoimmunizacyjną objawiającą się obniżeniem liczby płytek we krwi obwodowej (poniżej 100 × 109/l), bez udziału  znanych czynników odpowiedzialnych za małopłytkowość i/lub schorzeń przebiegających  z małopłytkowością. Opłaszczone autoprzeciwciałami (uczulone) płytki krwi są niszczone przez układ siateczkowo-śródbłonkowy, głównie w śledzionie. Swoiste autoprzeciwciała przeciwpłytkowe, głównie klasy IgG, powodują niszczenie płytek krwi i hamują ich wytwarzania w szpiku. Najczęściej identyfikowane przeciwciała płytkowe są specyficzne w stosunku do zewnętrznych  domen glikoprotein (GP) błonowych płytek: GP  IIb/IIIa, GP Ib/X i GP Ia/IIa, GP IV I V. Immunogenność antygenów płytek może być zwiększana w wyniku modyfikacji spowodowanych zakażeniem wirusami i Helicobacter pylorii. Obecność przeciwciał przeciwpłytkowych stwierdzana jest u ok. 60% chorych na ITP. Za najczulsze badanie wykrywające  przeciwciała przeciwpłytkowe uważany jest test immunoenzymatyczny MAIPA (z ang. (monoclonal antibody-specific immobilization of platalet antigens). Oznaczenie przeciwciał przeciwpłytkowych nie jest zaliczane do  rutynowej diagnostyki, ze względu na brak swoistość i nieobecność w około 40% przypadków małopłytkowości. 

Obecność przeciwciał: Pierwotna małopłytkowość immunologiczna (ITP),  nadczynność tarczycy zakażenia HCV i  HIV, zakażenie Helicobacter pylori.