Coxsackie typ A i B IgM met. IIF

Krótko o badaniu

Coxsackie typ A i B IgM met. IIF.  Diagnostyka serologiczna zakażenia wirusami Coxsackie. Oznaczenie w surowicy krwi przeciwciał IgM specyficznych dla wirusów serotypów A7 i B1. 

Więcej informacji

Diagnostyka serologiczna zakażenia wirusami Coxsackie. Wirusy Coxsackie są enterowirusami należącymi do rodziny Picornaviridae. Wirusy dzielone są na dwie podrupy: A i B, przy czym najogólniej, wirusy z grupy Coxsackie A wywołują choroby dróg oddechowych i serca, a z grupy Coxsackie B, choroby dotyczące układu nerwowego. Do różnorodnych stanów chorobowych wiążących się z zakażeniem wirusami Coxsackie, należą ciężkie zakażenia noworodków, choroby przeziębieniowe, wrzodziejące zapalenie jamy ustnej i gardła, opryszczkowe zapalenie gardła, choroba  bornholmska, diabelska grypa z powikłaniami w postaci zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, paraliż, choroba bostońska, zapalenie opłucnej, zapalenie jąder, aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie mózgu, zapalenie mięśnia sercowego i trzustki. W szeregu stanów  chorobowych występują opryszczkowe zmiany skóry i śluzówek. Zakażenia wirusem serotypu A7 mogą wywoływać: aseptyczne zapalenie opon mózgowych, chorobę dłoni, stóp i jamy ustnej, herpanginę i porażenia. Zakażenia wirusem serotypu B1 mogą wywoływać: aseptyczne zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu, wysypki, uogólnioną chorobę noworodków, chorobę dłoni, stóp i jamy ustnej, herpanginę, zapalenie mięśnia sercowego i osierdzia, porażenia, pleurodynię i zapalenie płuc. Wirusy wydalane są z kałem, a ze względu na odporność na środki chemiczne, są w stanie przetrwać dłuższy czas w ściekach. Stąd poza drogą pokarmową i kropelkową wirusy przenoszone są również za pośrednictwem wody. Ze względu na drogi przenoszenia, czynnikiem ryzyka zakażenia są zamknięte  zbiorowiska ludzkie jak koszary czy internaty, ale także kąpieliska. Średni czas inkubacji wirusa w organizmie wynosi 3 do 10 dni. Wiriony wydalane są z kałem i wydzielinami dróg oddechowych chorego jeszcze przed wystąpieniem objawów choroby. Badanie stanowi serologiczną diagnostykę zakażenia. Pierwsze specyficzne dla wirusa przeciwciała IgM pojawiają się we krwi już 1 do 3 dni po wystąpieniu objawów i są wykrywane przez 2-3 miesiące, a specyficzne przeciwciała  IgG 7 do 10 dni po zakażeniu i pozostają przez całe życie. Wzrost poziomu przeciwciał  IgG w dwóch kolejnych pobraniach i obecność przeciwciał IgM/IgA świadczy o wczesnej fazie zakażenia.

Przygotowanie do badania

Brak szczególnych wskazań.

Możliwe przyczyny odchyleń od normy