Enterowirusy IgG w PMR

Wykonywane ze wskazań lekarskich badanie przydatne w diagnostyce neuroinfekcji spowodowanych przez enterowirusy. Enterowirusy są wszechobecnymi, małymi wirusami RNA, należącymi do Picornaviridae, przenoszonymi przez bezpośredni kontakt. Wśród enterowirusów wyróżnia się: wirusy polio, wirusy Coxackie grupy A i B, wirusy ECHO i nowo wyodrębnione gatunki enterowirusów oznaczone numerami: 68-71. Enterowirusy są odpowiedzialne za szeroki zakres objawów u ludzi. Większość zakażeń nie związanych z wirusem polio, czyli non-polio, jest bezobjawowa lub objawia się jako niezróżnicowana choroba gorączkowa z trwającą do tygodnia gorączką 38-40oC. Wirusy polio powodują łagodne, subkliniczne zakażenia, ale również zapalenie opon mózgowych i chorobę Heinego-Medina (łac. poliomyelitis). Wirusy coxackie są najczęstszą przyczyną wirusowych chorób serca (grupa B), a także paraliżu (np. wirus A7 i inne z grupy A i B), aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (grupa A i B), opryszczkowego zapalenie gardła (grupa A), zapaleń mózgu, krwotocznego zapalenia spojówek (wirus A 24), ciężkich zakażeń noworodków, choroby Bornholm, choroby stóp, rąk i ust, ale i zwykłego przeziębienia. Wirusy ECHO są odpowiedzialne za niespecyficzne zakażenia przebiegające z gorączką, aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie mózgu (echowirus 9), zapalenie spojówek, ciężkie uogólnione zakażenia noworodków. Szczepy enterowirusów 68 do 71 są przyczyną m.in. paraliżu niezwiązanego z wirusem polio (enterowirus 71), aseptycznego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, choroby stóp, rąk i ust (enterowirus 71), epidemicznego zapalenia spojówek (enterowirus 70). Do zakażenia enterowirusami dochodzi drogą fekalno-oralną, do wyjątków należy m.in. wirus Coxsackie A21,  rozprzestrzeniający się drogą kropelkową. Średni czas inkubacji wirusa w organizmie wynosi od 3 do 10 dni. Wiriony wydalane są z kałem i wydzielinami dróg oddechowych jeszcze przed wystąpieniem objawów choroby. Pierwsze przeciwciała IgM specyficzne dla wirusów pojawiają się w krwi już 1 do 3 dni po wystąpieniu objawów i są wykrywane przez 2 – 3 miesiące. Specyficzne dla wirusa IgG wykrywane od 7 do 10 dni po zakażeniu pozostają przez całe życie. Przeciwciała zwiększają swoje miano 4 krotnie między ostrą fazą choroby i okresem zdrowienia. Wyniki oznaczeń w PMR wewnątrzpłynowych przeciwciał specyficznych dla enterowirusów: QIgG i QIgM wymagają posługiwania się wykresami uwzględniającymi barierę krew/płyn.