IgE sp. F20 - migdał, met. ImmunoCAP

Ilościowe oznaczenie w surowicy in vitro, w oparciu o ekstrakt migdałów, przeciwciał  IgE specyficznych dla alergenów migdała, przydatne w diagnostyce i różnicowaniu alergii. Migdały słodkie (Prunus amygdalus dulcis) i gorzkie (P.  amygdalus amara), z rodziny różowatych, zaliczane są do umownych „orzechów drzewnych”. Zawierają około 50% lipidów, 25% białek i 20% węglowodanów. Alergia na migdały może prowadzić do zespołu alergii jamy ustnej, OAS (ang. oral allergy syndrome), zaliczanego do zespołów pyłkowo-pokarmowych, PFS (ang. pollen-food syndrome); alergicznego nieżytu nosa, astmy i atopowego zapalenia skóry. Niekiedy zgłaszano objawy żołądkowo-jelitowe. Kliniczna reaktywność krzyżowa alergenów migdała  zazwyczaj dotyczy alergenów brzoskwini, innych orzechów drzewnych oraz pyłku brzozy. Alergia na migdały może prowadzić do objawów miejscowych zespołu alergii jamy ustnej, OAS (ang. oral allergy syndrome), zaliczanego do zespołów pyłkowo-pokarmowych, PFS (ang. pollen-food syndrome) oraz objawów uogólnionych – objętych nazwą ARS i anafilaksją niższych stopni: alergicznego nieżytu nosa, astmy i atopowego zapalenia skóry. Niekiedy zgłaszano objawy żołądkowo-jelitowe. Najogólniej, osoby uczulone na pyłek roślinny powinny unikać spożywania migdałów (powyżej 71% uczulonych na brzozę wykazuje reakcje po migdałach). OAS związany z alergenami należącymi do rodziny PR-10 wyzwala objawy alergii u osób uczulonych pierwotnie pyłkiem zawierającym alergeny molekularne z rodziny Bet v 1 brzozy (PR-10). U osób uczulonych na alergeny migdałów objawy kliniczne występują również w przypadku olejku migdałowego. Głównym, scharakteryzowanym biochemicznie alergenem molekularnym, jest Pru du 6, globulina 11S, określana jako amandyna, białko magazynujące, stanowiące 65% całkowitej zawartości białka w nasieniu migdała, powodująca  ciężkie reakcje alergiczne i stanowiąca specyficzny marker uczulenia na migdały. Obserwuje się reaktywność krzyżową pomiędzy Pru du 4 –  panalergenem, profiliną –  i innymi roślinami zawierającymi profilinę. Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W teście wykorzystano ekstrakt alergenów  migdała  F20 (f20).