P/c. p. retikulinie w kl. IgG met. IIF

Wykrywanie metodą immunofluorescencji pośredniej przeciwciał IgG przeciw retikulinie,  pomocnicze  w diagnostyce celiakii i różnicowaniu nietolerancji pokarmowej. Celiakia, glutenozależna enteropatia (choroba trzewna)  jest autoimmunizacyjną, genetycznie uwarunkowaną chorobą jelit, której objawy i konsekwencje sprzyjają powstawaniu autoprzeciwciał, w tym skierowanych przeciwko endomysium  jelita: przeciwciał anty-EmA i przeciw retukulinie (ARA) IgA i IgG,  przeciw transglutaminazie tkankowej (anty-tTG) oraz przeciwciał przeciw gliadynie. Powstawanie autoprzeciwciał stymulowane jest przez nadmierną reakcję na obce białko ziaren pszenicy – gliadynę, składnik glutenu, ale antygenem docelowym dla przeciwciał jest transglutaminaza tkankowa chorego, enzym odpowiedzialny za potranslacyjne modyfikacje białek, dla którego gliadyna jest jednym z substratów. Reakcja autoimmunologiczna prowadzi do uszkodzenia jelit, objawiającego się zanikiem kosmków jelitowych, co z kolei uniemożliwia prawidłowe trawienie i wchłanianie składników odżywczych.  Klasycznym markerem celiakii są autoprzeciwciała w klasie IgA dla endomysium (epitop 82 kD) i retikuliny (epitop 92,5 kD) mięśni gładkich przewodu pokarmowego . Przeciwciała IgG  są oznaczane przy niedoborze przeciwciał klasy IgA.  Stężenie autoprzeciwciał  jest skorelowane z ekspozycją na gluten. Ich stężenie spada w przypadku diety bezglutenowej. Praktycznie nie występują u osób zdrowych lub cierpiących na schorzenia jelit o innej genezie. Przeciwciała przeciwretikulinowe  wykrywane są za pomocą testu immunofluorescencji pośredniej, IIF.