Dystorsja

Dystorsja (łac. distorsio, czyli ‘skręcenie’) stanowi rodzaj urazu, który powstaje po przekroczeniu zakresu ruchu w stawie. W wyniku skręcenia może dochodzić do uszkodzenia różnych elementów stawu i kości, m.in.:

• torebki stawowej,
• więzadeł,
• chrząstki stawowej,
• przyczepów ścięgien mięśni do kości,
• części kości.

Stopień uszkodzenia części stawu decyduje o dalszym postępowaniu i możliwościach leczenia. Z tego powodu, w zależności od elementów, które uległy zniszczeniu podczas urazu, można wyróżnić kilka rodzajów dystorsji:

• I° – dochodzi do naciągnięcia torebki stawowej i więzadeł,
• II° – pojawia się rozerwanie torebki stawowej,
• III° – rozerwaniu torebki stawowej towarzyszy też uszkodzenie więzadeł,
• IV° – dochodzi do zerwania więzadeł wraz z fragmentem kostnym, czyli awulsji.

Dystorsji towarzyszą zwykle objawy, które świadczą o obecności stanu zapalnego w miejscu urazu. Należą do nich przede wszystkim:

• ostry ból w rejonie stawu, który ogranicza jego ruchomość, a każda próba ruchu dodatkowo nasila dolegliwości;
• obrzęk w okolicy uszkodzenia;
• podbiegnięcia krwawe, czyli siniaki w okolicy urazu;
• wzmożone ucieplenie skóry w tym rejonie.

Rozpoznanie dystorsji stawu można postawić, gdy występują charakterystyczne objawy pojawiające się po urazie oraz na podstawie badania USG stawu, które wskazuje na uszkodzenie jego elementów.

Pierwsza pomoc w przypadku skręcenia polega na unieruchomieniu wszystkich kości tworzących uszkodzony staw. W leczeniu kluczową rolę odgrywa ustabilizowanie niesprawnego stawu za pomocą opaski elastycznej, ortezy czy opatrunku gipsowego. Często konieczne okazuje się także chirurgiczne opracowanie miejsca urazu, np. opróżnienie stawu z krwiaka. Dużą rolę odgrywa także leczenie przeciwbólowe, które zapewnia komfort podczas powrotu do zdrowia.