Plazmina

Plazmina (fibrynolizyna, fibrynaza) – białko o kluczowej roli w utrzymaniu hemostazy. Powstaje ze znajdującego się w osoczu krwi, nieaktywnego plazminogenu, produkowanego przez wątrobę, nerki i eozynofile. Proces aktywacji plazminogenu do plazminy indukowany może być dwoma drogami: wewnętrzną (naczyniową) oraz zewnętrzną poprzez: trombinę, tkankowy aktywator plazminogenu (t-PA) oraz urokinazowy aktywator plazminogenu (u- PA). Plazmina posiada aktywność proteazy, czyli białka rozkładającego składniki skrzepu, przede wszystkim fibrynę, zwaną włóknikiem. Proces ten zwany jest fibrynolizą. Dzięki niemu utrzymywana jest drożność naczyń krwionośnych i zachodzi proces gojenia ran. Skutkiem działania plazminy jest powstanie mniejszych fragmentów fibryny zwanych monomerami. Główną substancją hamującą działanie plazminy jest alfa-1-antyplazmina wytwarzana w wątrobie. Konsekwencjami nieprawidłowości w działaniu plazminy są: zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, wrodzone skazy krwotoczne, udary, zawał, zatorowość płucna. Zwiększona ilość plazminy krążącej w osoczu może prowadzić do zaburzeń krzepnięcia, utrudniać gojenie ran oraz rearanżację tkanek, zaburza też wzrost neuronów, regenerację mięśni i odpowiada za produkcję nieprawidłowego białka (B- amyloidu) w chorobie Alzheimera. Obecne we krwi naturalnie krążące inhibitory aktywatora plazminogenu (PAI-1 i PAI-2), zapobiegają nadmiernemu powstawaniu plazminy i oznacza się je w przypadku zaburzeń krzepnięcia i fibrynolizy.