Splenektomia

Splenektomia jest słowem wywodzącym się z języka greckiego. Splen to ‘śledziona’. W związku z tym splenektomia to nic innego jak zabieg usunięcia śledziony.

Śledziona to narząd limfatyczny, jeden z elementów układu odpornościowego. Jest ona bardzo istotna, lecz nie niezbędna dla przeżycia. Dlatego też w niektórych sytuacjach splenektomia traktowana jest jako metoda wspomagająca leczenie niektórych schorzeń układu krwiotwórczego.

Po tę metodę chirurgiczną sięgają lekarze przede wszystkim w celu terapii przewlekłej pierwotnej małopłytkowości immunologicznej. Splenektomię wykonuje się jednak dopiero wtedy, gdy farmakoterapia okazuje się nieskuteczna i upłynęło 12 miesięcy od rozpoznania choroby (i nie nastąpiła w tym czasie remisja).

Innymi wskazaniami do przeprowadzenia splenektomii są:

• urazy i uszkodzenia śledziony,
• pierwotne guzy śledziony,
• krwotoki ze śledziony,
• przerzuty nowotworowe do śledziony,
• obecność ropni w śledzionie.

Splenektomię przeprowadza się tradycyjną metodą chirurgiczną, a więc po otwarciu powłok brzusznych albo laparoskopowo. Ostatnia z wymienionych metod należy do technik małoinwazyjnych. W tym wypadku lekarz wykonuje tylko niewielkie nacięcia (około 1 cm), przez które może wprowadzić kamerę ze źródłem światła oraz narzędzia. Przy ich pomocy uwalnia śledzionę z otaczających tkanek, a następnie usuwa. Robi to w całości przez powiększony nieco otwór w jamie brzusznej lub w częściach – wówczas organ rozdrabniany jest w specjalnym worku wsuniętym do brzucha i dopiero wówczas usuwany zostaje na zewnątrz (już podzielony na fragmenty).