Aktywność reninowa osocza

 

Aktywność reninowa osocza (ARO) jest badaniem polegającym na oznaczeniu aktywności reniny w osoczu,  stosowanym w diagnostyce i monitorowaniu leczenia nadciśnienia tętniczego. Renina jest elementem hormonalno-enzymatycznego układu RAA, w którego skład wchodzą poza nią angiotensyna i aldosteron (RAA lub RAAS, z ang. renin angiotensin aldosterone system). Głównym zadaniem układu RAA jest regulacja poziomu ciśnienia tętniczego krwi przez obkurczanie naczyń krwionośnych i wpływ na objętość krążącej krwi na drodze regulacji retencji wody i jonów sodu i potasu. Stany powodujące zmiany w wydzielaniu reniny skutkują zmianami stężenia aldosteronu. W niektórych przypadkach, np. w podejrzeniu pierwotnego hiperaldosteronizmu, ARO oznacza się po podaniu furosemidu (aktywuje reninę) i odnosi do oznaczenia sodu w 24-godzinnej zbiórce moczu łącznie z oznaczeniem aldosteronu.

Renina jest enzymem proteolitycznym wytwarzanym i wydzielanym przez komórki nabłonkowe przykłębkowe w tętniczkach doprowadzających krew do kłębuszka nerkowego. Na wydzielanie enzymu do krążenia mają wpływ: poziom sodu rejestrowany przez chemoreceptory w plamce gęstej nefronu; objętość krwi związana z ciśnienie krwi przepływającej przez tętniczki nerkowe; katecholaminy wydzielane przez układ współczulny; potas; natriuretyczne peptydy przedsionkowe; angiotensyna II. Renina powoduje przekształcenie angiotensynogenu do angiotensyny I, która następnie ulega przekształceniu do angiotensyny II. Angiotensyna II stymulującej sekrecję aldosteronu oraz powoduje zwężenie naczyń krwionośnych,  podnosząc tym samym ciśnienie krwi.
Niskie wartości ARO występują w: aldosteroniźmie pierwotnym z charakterystycznymi objawami: nadciśnienie, wysoki poziom aldosteronu, niskie stężenie potasu oraz w nadciśnieniu z niskim poziomem reniny, powodowanym przez naśladujące działanie aldosteronu mineralokortykosteroidy pochodzenia egzo- i endogennego.  Wysokie aktywności ARO występują w przypadku aldosteronizmu wtórnego, np.: w nadciśnieniu nerkowo-naczyniowym, phaeochromocytoma.

 

Pobraną krew odwirować i zamrozić. Pełna krew nie powinna być chłodzona ani mrożona, dla uniknięcia krioaktywacji proreniny prowadzącej do zawyżenia wyniku.  Unikać próbek hemolizowanych ze względu na angiotensynazę zawartą w krwinkach.

Wzrost aktywności: choroba Addisona, marskość wątroby, nadciśnienie złośliwe, zwężenie tętnicy nerkowej, nadciśnienie nerkowo-naczyniowe, nowotwory wydzielające reninę, phaeochromocytoma, zespół Barttera, nagła utrata krwi, hipokalemia, zastoinowa niewydolność krążenia, zespół nerczycowy, inne stany z hipoproteinemią i utratą objętości osocza, diuretyki, estrogeny, ciąża, faza lutealna cyklu miesięcznego;

Spadek aktywności: terapia ADH, terapia steroidami zatrzymującymi sól, nadciśnienie czułe na sól, pierwotny aldosteronizm, wrodzona hiperplazja nadnerczy (CAH), zespół Liddla, spożycie lukrecji, zaawansowany wiek.