Alfa-2 antyplazmina, aktywność

Alfa-2 antyplazmina, α2-AP,  jest białkiem syntetyzowanym w wątrobie, obecnym w osoczu i płytkach krwi, pełniącym funkcję  najważniejszego inhibitora wolnej plazminy o wyjątkowej sekwencji fragmentów N- i C-końcowych.  Odgrywa krytyczną rolę w regulacji krzepnięcia krwi. Biochemicznie jest serpiną – inhibitorem proteinazy serynowej. Hamuje plazminę przez wytworzenie 1:1 nieaktywnego kompleksu stechiometrycznego. Podczas tworzenia skrzepu N-koniec AP wiąże się kowalencyjnie z fibryną przez czynnik XIIIa, podczas gdy fragment C-końcowy wiąże się z plazminą za pomocy reszty lizynowej. Wolna plazmina wytwarzana przez aktywację plazminogenu może wiązać się albo z fibryną, co chroni ją przed AP ze względu na zajęcie miejsca wiązania lizyny, albo z C-końcem AP, co szybko i nieodwracalnie ją inaktywuje. Tak więc AP ze swoją C-końcową lizyną spowalnia fibrynolizę, konkurując z resztami lizyny w fibrynie o wiązanie plazminogenu, a także wiążąc się bezpośrednio z plazminą w krążeniu i w ten sposób ją inaktywując. Na patofizjologiczne znaczenie AP wskazuje obserwacja, że osoby z homozygotycznym niedoborem wykazują skłonność do krwawień, podczas gdy heterozygoty, często nie wykazują żadnych objawów  lub jedynie cierpią na łagodne powikłania krwotoczne. Wrodzony niedobór alfa2-PI, spowodowany homozygotycznym nosicielstwem wadliwego genu SERPINF2, który koduje alfa2-PI, jest niezwykle rzadką przyczyną skazy krwotocznej. Większość chorych doświadcza od wieku dziecięcego długotrwałych krwawień i siniaków po niewielkich urazach oraz krwawienia do stawów, podobnych do objawów obserwowanych u chorych na hemofilię. Nabyty niedobór alfa2-PI może wystąpić u osób z ciężką chorobą wątroby. U osób z chorobami układu oddechowego, w tym z zespołem niewydolności oddechowej dorosłych, obniżona aktywność fibrynolityczna, związana częściowo ze wzrostem stężenia AP, prowadzi do zaburzenia równowagi hemostatycznej sprzyjającej odkładaniu się fibryny.