BNP

Diagnostyka i monitorowanie leczenia zastoinowej niewydolności serca. Głównym zastosowaniem diagnostycznym pomiaru  stężenia BNP (peptydu natriuretycznego typu B), tak jak NT-proBNP (N-końcowego fragmentu (pro) peptydu natriuretycznego  typu B),  jest rozpoznanie dysfunkcji lewej komory serca (zastoinowej niewydolności serca – CHF) u chorych z objawami niewydolności serca. Ujemna wartość predykcyjna tego testu w połączeniu z EKG wynosi 100%.
Poziom BNP koreluje z zaawansowaniem niewydolności serca w I i II klasie czteroklasowej skali NYHA (New York Heart Association)  oraz z funkcją  rozkurczową serca i czynnością lewej komory. Oznaczenie jest istotne zwłaszcza  u chorych  z podwyższonym ryzykiem CHF cierpiących na nadciśnienie tętnicze, chorobę wieńcową, cukrzycę i w podeszłym wieku. Stężenie BNP jest pomocne w różnicowaniu sercowych i poza sercowych przyczyn duszności i dobrym wskaźnikiem prognostycznym niewydolności serca, przebiegu jej leczenia oraz czynnikiem rokowniczym rozwoju niewydolności serca w wyniku ostrych zespołów wieńcowych (ACS). Oba sercowe peptydy natriuretyczne: BNP i NT-proBNP, osiągają maksimum wydzielania przez kardiomiocyty nadmiernie napinającej się ściany lewej komory serca w przebiegu dysfunkcji komorowej, która  powoduje niewydolność serca. Oba uczestniczą w kompensacji niewydolności serca i hamowaniu postępu choroby. Uważa się, że przydatność diagnostyczna tych peptydów jest podobna, mimo różnic dotyczących ich okresu półtrwania i mechanizmów usuwania z organizmu. Ze względu na mechanizm wydalania oznaczenia BNP zalecane są w przypadkach powikłanych niewydolnością nerek i u osób starszych, mimo mniejszej od NT-proBNP stabilności BNP in vitro.
Za wyborem BNP przemawia łatwiejszy do interpretacji, węższy zakres referencyjny. NT-proBNP  i BNP wykazują parakrynne i endokrynne działanie w kontroli homeostazy serca i nerek o przeciwstawnym charakterze do układu renina-angiotensyna-aldosteron.

Przyczyny wzrostu stężenia: niewydolność serca (dysfunkcja skurczowa i rozkurczowa lewej komory), rozciągnięcie komory, przerostowa kardiomiopatia, stabilna choroba wieńcowa, niestabilna choroba wieńcowa, zaawansowany wiek, nadczynność tarczycy, niewydolność nerek.

Przyczyny obniżonego stężenia: otyłość, niedoczynność tarczycy.

Wysiłek fizyczny.