Chlorki w moczu

Oznaczenie chlorków (Cl-) w przypadkowej próbce moczu, stosowane jest  w badaniu równowagi  elektrolitowej i  kwasowo-zasadowej oraz w monitorowaniu leczenia tych  zaburzeń. Wynik podawany jest w mmol chlorku na litr. Cl-  jest głównym anionem płynu pozakomórkowego, jego stężenie zależy głównie od podaży Cl-   w diecie oraz utraty Cl- w moczu lub z wydzielinami i wydalinami przewodu pokarmowego. Stężenie Cl- jest skorelowane ze stężeniem jonów sodowych  (Na+) -  zmiany stężenia Na+ pociągają zmiany stężenia Cl-. Oba jony powinny być oznaczane równocześnie, gdyż, przykładowo, stężenie Cl-  może być uznane za wysokie, gdy towarzyszy niskiemu stężeniu Na+.  Znajomość stężenia obu jonów jest również konieczna do obliczenia luki anionowej. Stężenie Cl-  wykazuje natomiast odwrotną zależność od drugiego ważnego anionu – dwuwęglanu,  HCO3-. Stężenie Cl- wzrasta wraz ze spadkiem stężenia dwuwęglanu np. w przypadku biegunki, a jest niskie przy nadmiarze dwuwęglanu,  w przypadku wymiotów. Pomiar Cl- w moczu jest wykonywany zamiast oznaczenia Na+ w moczu u chorych podejrzanych o odwodnienie. Stężenie Cl- w moczu mniejsze niż 25 mmol/l świadczy o zatrzymywaniu jonów przez nerkę. Wydalenie jonów sodowych i chlorkowych w moczu powinno być proporcjonalne.  Jednakże oznaczenie Cl- jest bardziej wiarygodne w przypadku metabolicznej zasadowicy w gwałtownych wymiotach (nadmierna utrata Na+ z HCO3- w moczu zasadowym) i przy podawaniu leków  z ujemnym ładunkiem. Spadek stężenia Cl- następuje:  w przypadku wymiotów, drenażu soku żołądkowego, przy stosowania diuretyków,  w zasadowicy metabolicznej. Do wzrostu stężenia dochodzi m.in. w hipernatremii i kwasicy metabolicznej,  głównie pochodzenia kanalikowego.