Choroba kociego pazura (Bartonella henselae, Bartonella quintana), IgG, IgM

Identyfikacja w krwi przeciwciał klasy IgM i IgG specyficznych dla  Bartonella henselae , przydatna w rozpoznawaniu choroby kociego pazura wywoływanej przez B. henselae. Bartonella henselae  (B. henselae)  jest czynnikiem etiologicznym choroby kociego pazura, CSD (ang. cat scratch disease). Do zakażenia dochodzi w wyniku  zadrapania lub ugryzienia przez zakażone zwierzę, na ogół młodego kota lub psa. B. henselae wnika do erytrocytów. Po okresie bezobjawowym  lub z objawami miejscowymi w postaci grudki, krosty lub pęcherzyka na skórze, po kilku tygodniach (1 do 7), może wystąpić gorączka, powiększenie okolicznych węzłów chłonnych (pachowych, pachwinowych i in.), w części przypadków prowadzące do ropienia i przebicia i inne objawy nieswoiste. Specyficzną formą zakażenia B. henselae jest zespół oczno-gruczołowy.  Nieleczone zakażenie wywołuje napadową gorączkę i może prowadzić do zapalenia mózgu lub serca, zmian skórnych, zakażenia kości. Bez względu na przebieg choroby do 4 miesięcy następuje samowyleczenie).  Zakażenie B. henselae  jest szczególnie niebezpieczne u osób ze w staniu immunosupresji i chorych na

AIDS. B. henselae przenoszona jest również przez zakażone kleszcze lub inne stawonogi, np. kocie pchły i dlatego zaliczana jest do chorób odkleszczowych,  mogących współistnieć z boreliozą patogenem w chorobie z Lyme. Badanie ma na celu identyfikację w krwi pełnej metodą IIF przeciwciał IgM i IgG   specyficznych dla B. henselae. Przeciwciała IgM świadczą o ostrej fazie choroby, przeciwciała IgG stwierdzane są u ponad 90% ozdrowieńców i osób w  zaawansowanym stadium.