Chrom w moczu

Oznaczenie wykonywane jest u osób przewlekle narażonych na chrom (VI). Wynik podawany jest w przeliczeniu na 1 gram kreatyniny. Może być podawany jako różnica dwóch oznaczeń w kilkugodzinnym odstępie, która ilustruje dzienną dawkę przyjętego chromu. Chrom jest pierwiastkiem śladowym o rekomendowanej dziennej dawce 50-200 µg. Jest wiązany  przez wspólny mechanizm z cynkiem, miedzią i żelazem. W krwi Cr występuje głównie w erytrocytach, obecny jest także w osoczu. Deficyt żelaza powoduje wzrost absorbcji chromu, natomiast długotrwała suplementacja mikroelementami współzawodniczącymi z chromem powoduje spadek absorpcji. Cr wchodzi w skład peptydu – chromoduliny, istotnego dla funkcjonowania receptora dla insuliny. Stąd  deficyt Cr może wpłynąć na nietolerancję glukozy. Deficyt Cr występuje w sytuacji niedożywienia, związanej z zespołem jelita krótkiego, u chorych żywionych pozajelitowo itd. Cr zmniejsza zapotrzebowanie na insulinę oraz ryzyko zawału serca i rozwoju miażdżycy przez wpływ na stężenie cholesterolu: spadek LDL i wzrost HDL. Jako zagrożenie środowiskowe, nadmierne stężenie Cr możliwe jest w przemyśle garbarskim, galwanizacyjnym, ceramicznym, metalurgicznym. Stała ekspozycja na związki chromu Cr6+ wywiera działanie rakotwórcze. Znane jest działanie nefrotoksyczne Cr i negatywny wpływ na nasienie. Notowane są miejscowe objawy jak zapalenie skóry, bronchit, zapalnie płuc. Istotne znaczenie ma wydzielanie Cr i kobaltu z powierzchni endoprotez chromowo-kobaltowych. Cząsteczki metalu gromadzą się w przestrzeni stawowej i otaczających tkankach miękkich, prowadząc do stanów zapalnych.