Chromogranina A

Oznaczenie stężenia chromograniny A wykorzystywane jest głównie w diagnostyce rakowiaków oraz nowotworów neuroendokrynnych (np. phaeochromocytoma) oraz w ocenie skuteczności terapii. W diagnostyce rakowiaków często wykonywane jest wraz innymi markerami, np.: kwasem 5-hydroksyindolooctowym w DZM (5-HIAA).
Stężenie chromograniny A koreluje z masą nowotworu. W przypadku niewielkich nowotworów poziom chromograniny A może się utrzymywać w granicach normy. Chromogranina A jest to białkiem obecnym wewnątrz komórek i wydzielanym przez prawidłowe i nowotworowe komórki endokrynne oraz neuroendokrynne. Dokładna jego funkcja nie została poznana, ale wiadomo, że spełnia wiele różnych zadań (wewnątrzkomórkowych i pozakomórkowych) w układzie endokrynnym, sercowonaczyniowym i nerwowym.

Chromogranina A jest markerem nowotworów neuroendokrynnych, w tym: rakowiaka,  phaeochromocytomy, insulinomy, neuroblastomy, drobnokomórkowego raka płuc. Może być wydzielana również wtedy, gdy nowotwór  endokrynny nie posiada zdolności wydzielania hormonu. 

Zawyżenie wyników w wyniku zaburzeń sekrecji żołądka, upośledzonej czynności wątroby i nerek, podniesionym RF. Może wzrastać również po posiłku i w godzinach popołudniowych.

Wzrost stężenia: nowotwory neuroendokrynne, rakowiak, phaeochromocytoma, insulinoma, neuroblastoma, drobnokomórkowy rak płuc, choroby wątroby, stany zapalne jelit.