Clostridioides difficille oznaczenie genu GDH, toksyna A, toksyny B oraz toksyny szczepu toksynotwórczego metodą amplifikacji kwasów nukleinowych (NAAT) binarnej wykrycie

Clostridium difficile (C. difficiale)  jest bakterią szpitalną wywołującą  zakażenia jelitowe, tzw. choroby związane z C. difficiale, CZCD (ang. Clostridium difficile-associated disease) u osób o florze jelitowej zmienionej przez antybiotykoterapie lub inne leki. Na skutek wzrastającej lekooporności  zakażenia C. difficiale dotykają grup dotychczas uważanych za bezpieczne. Badanie  jest jakościowym, molekularnym testem diagnostycznym in vitro (metodą amplifikacji kwasów nukleinowych, NAAT (ang. Nucleic Acid Amplification Testing), wykrywającym w kale lub hodowlach in vitro toksynotwórcze (chorobotwórcze) C. difficile przez identyfikację genów: GDH –  dehydrogenazy glutaminianowej, stanowiącej marker przesiewowy dla Clostridium oraz toksyn A, B i toksyny binarnej, stanowiących markery toksynotwórczości. Toksyna A jest enterotoksyną atakującą błonę śluzową jelita, a toksyna B cytotoksyną ponad tysiąckrotnie bardziej toksyczną od  toksyny A. Wywierają efekt synergistyczny. Około 10% szczepów Clostridium wytwarza dodatkową toksynę binarną. Toksyny wpływają na wzrost przepuszczalności jelitowej, następowe gromadzenie płynu jelitowego i biegunkę, przy czym obraz kliniczny obejmuje bardzo szeroki zakres objawów, od łagodnej biegunki do ciężkiego zapalenia jelita grubego z niedrożnością i okrężnicą olbrzymią. Najczęstszymi objawami są: biegunka ze skurczowymi bólami brzucha, nieznacznie podwyższona temperatura ciała i leukocytoza. Test wykonywany jest w próbce kału jako badanie przesiewowe przy podejrzeniu CDAD oraz jako badanie weryfikujące diagnozę wynikającą z analizy objawów klinicznych (próbka kału, hodowle in vitro). Test stwierdza obecność lub brak genów C. difficiale:  GDH (gluD); toksyny A  tcdA); toksyna B (tcdB); toksyny binarnej (cdtA).