Coxsackie wirus typ B2, B3, B4 przeciwciała neutralizujące

Oznaczenie serotypów 2,3 i 4 wirusa Coxsackie typu B. Wirusy Coxsackie są enterowirusami należącymi do rodziny Picornaviridae. Wirusy dzielone są na dwa typy: A i B, przy czym najogólniej, wirusy z grupy Coxsackie A wywołują choroby dróg oddechowych i serca, a z grupy Coxsackie B, choroby dotyczące układu nerwowego. Do różnorodnych stanów chorobowych wiążących się z zakażeniem wirusami Coxsackie, należą ciężkie zakażenia noworodków, choroby przeziębieniowe, wrzodziejące zapalenie jamy ustnej i gardła, opryszczkowe zapalenie gardła, choroba  bornholmska, diabelska grypa z powikłaniami w postaci zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, paraliż, choroba bostońska, zapalenie opłucnej, zapalenie jąder, aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie mózgu,  zapalenie mięśnia sercowego i trzustki. W szeregu stanów  chorobowych występują opryszczkowe zmiany skóry i śluzówek. Serotypy B2, B3 i B4 Coxsackie typu B odpowiedzialne są za: aseptyczne zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu, wysypki (B3 i B4), uogólniona chorobę noworodków, chorobę dłoni, stóp i jamy ustnej (B2), herpanginę, zapalenia mięśnia sercowego i osierdzia, porażenia, pleurodynię (chorobę bornholmską) i zapalenie płuc. Wirusy wydalane są z kałem, a ze względu na odporność na środki chemiczne, są w stanie przetrwać dłuższy czas w ściekach. Stąd poza drogą pokarmową i kropelkową wirusy przenoszone są również za pośrednictwem wody. Ze względu na drogi przenoszenia, czynnikiem ryzyka zakażenia są zamknięte  zbiorowiska ludzkie jak koszary czy internaty, ale także kąpieliska. Średni czas inkubacji wirusa w organizmie wynosi 3 do 10 dni. Wiriony wydalane są z kałem i wydzielinami dróg oddechowych chorego jeszcze przed wystąpieniem objawów choroby. Badanie stanowi serologiczną diagnostykę zakażenia. Pierwsze specyficzne dla wirusa przeciwciała IgM pojawiają się w krwi już 1 do 3 dni po wystąpieniu objawów i są wykrywane przez 2-3 miesiące, a specyficzne przeciwciała  IgG 7 do 10 dni po zakażeniu i pozostają przez całe życie. Poziom przeciwciał wzrasta  4 krotnie pomiędzy ostrą fazą choroby i okresem zdrowienia.

Przeciwciała heterofilne.

Dodatnie IgG, ujemne IgM – zakażenie w przeszłości; dodatnie IgG, dodatnie IgM –  niedawne lub świeże zakażenie; ujemne IgG, dodatnie IgM  –  ostre zakażenie; ujemne IgG , ujemne IgM –  brak kontaktu z wirusem.