EBV (Epstein-Barr virus) IgG, awidność

Badanie mające na celu odróżnienie odległego zakażenia EBV od zakażenia ostrego lub świeżego. EBV lub HH-4 (ang. Human Herpesvirus-4, ludzki herpeswirus 4) jest patogenem powszechnie występującym, z częstością zakażeń dochodzącą do 100 procent populacji. W krajach rozwiniętych najczęstszym przykładem pierwotnego zakażenia EBV jest mononukleoza zakaźna, dotykająca najczęściej nastolatków i młodych dorosłych. Wirus namnaża się w nabłonkowych komórkach ustnej części gardła, następnie atakuje obwodowe limfocyty typu B i tkanki układu siateczkowo-śródbłonkowego. Genom wirusa integruje się z genomem zakażonej komórki i jest przekazywany komórkom potomnym, w których rzadko ulega reaktywacji. Ostra mononukleoza zakaźna jest samoograniczającym się zespołem objawów (limfadenopatia, zapalenie gardła, gorączka, hepatosplenomegalia). W diagnostyce laboratoryjnej mononukleozy uwzględnia się oznaczenia  przeciwciał anty-EBV. U większości pacjentów, anty-EBV IgG (podobnie do IgM) są wykrywane w momencie pojawienia się objawów pierwotnego zakażenia i osiągają maksymalne miano po 2-3 miesiącach. Wynik ujemny dla przeciwciał anty-EBV w obu klasach: IgM i IgG wyklucza zakażenie EBV, z powodu wysokiej immunogenności VCA oraz trwałego poziomu IgG. U większości chorych obecność IgM anty-EBV-VCA pozwala na odróżnienie zakażenia pierwotnego – wynik dodatni, od reaktywacji – wynik ujemny, co jest szczególnie istotne dla osób dorosłych z obniżoną odpornością. Brak przeciwciał IgM anty-EBV-VCA w obecności przeciwciał IgG anty-EBV-VCA lub innych przeciwciał specyficznych dla EBV, świadczy o przebytym wcześniej zakażeniu. U dzieci IgM mogą być negatywne w 10-20% przypadków. Awidność przeciwciał charakteryzuje ich zdolność do trwałego i swoistego wiązania antygenów. Badanie awidności IgG umożliwia odróżnienie zakażenia EBV w przeszłości od zakażenia ostrego lub nieodległego jedynie na podstawie badania przeciwciał klasy IgG.