Glukoza w DZM

Glukoza w dobowej zbiórce moczu (DZM). Oznaczenie glukozy w moczu jest wykonywane przy okazji ogólnego badania moczu. Za fizjologiczne przyjmuje się stężenie niewykrywalne lub niskie. Glukoza staje się wykrywalna w moczu  (cukromocz, glikosuria) w przypadku stężenia glukozy w krwi, które przekroczyło zdolność nerek do resorpcji przefiltrowanej glukozy. Na ogół sytuacja taka następuje, gdy stężenie glukozy we krwi wynosi 10-11 mmol/l. Wraz z wiekiem i nasilającym się uszkodzeniem nerek oraz u niektórych osób chorych na cukrzycę  próg cukrowy nerek podnosi się i cukromocz nie jest stwierdzany nawet przy stężeniu glukozy w krwi dochodzącym do 12-15 mmol/l. Ze względu na mechanizmy prowadzące do cukromoczu rozróżnia się łagodny cukromocz: typu A:  spowodowany obniżeniem progu nerkowego i obniżeniem maksymalnej resorpcji glukozy; typu B- spowodowany obniżonym progiem nerkowym przy prawidłowej resorpcji glukozy; typu C – spowodowany całkowitym brakiem resorpcji glukozy; cukromocz w przebiegu cukrzycy; cukromocz w cukrzycy ciężarnych (dotyczący 5-10% wczesnych ciąży) oraz cukromocz w spowodowany martwicą kanalików proksymalnych nerki w zespole Fanconiego. Zwiększone wydalanie glukozy z moczem może się być spowodowane przez niektóre leki i estrogeny.