IgE sp. I6 - karaluch - prusak

Ilościowe oznaczenie in vitro  w surowicy krwi, z wykorzystaniem ekstraktu całego ciała  karalucha, Blatella germanica,  I6, przeciwciał klasy IgE specyficznych w stosunku do  alergenów karalucha –  prusaka, przydatne w diagnostyce alergii.  Liczba gatunków karaluchów dochodzi do 4000, z czego około 25 gatunków rzędu Blattaria, spotka się  w gospodarstwach domowych.  Blatella germanica określany jako karaluch, karaluch prusak, karaczan prusak –  występuje w krajach o klimacie umiarkowanym, wyłącznie w zamkniętych lokalizacjach miejskich, żywiąc się odpadami żywności. Preferuje ogrzewane i dobrze izolowane budynki, często zasiedla urządzenia emitujące ciepło, jak lodówki, klimatyzatory etc. Głównymi źródłami alergenów karaluchów są: ślina, odchody, jaja i złuszczająca się skóra, tworzące składniki kurzu. Alergeny karalucha należą do głównych alergenów zwierzęcych obecnych w pomieszczeniach mieszkalnych. Dominującą  drogą ekspozycji na alergeny jest droga oddechowa. Ryzyko uczulenia na karalucha rośnie przy ekspozycji prenatalnej na alergeny karaluchów. Alergeny karaluchów odgrywają kluczową rolę we wzroście ryzyka rozwoju astmy w populacjach miejskich. Poza świszczącym oddechem, powodują również alergiczny nieżyt nosa. Obserwuje się kliniczną reaktywność krzyżową alergenów B. germanica z alergenami: karalucha amerykańskiego; białek mleka krowiego; moczu szczurów i myszy; roztoczy kurzu domowego i skorupiaków. Zidentyfikowano 11 alergenów molekularnych B. germanica. Bla g 1 (sIgE u 20-40% osób z alergią) wykazuje kliniczną reaktywność krzyżową z Per a 1 karalucha amerykańskiego; Bla g 4, (sIgE u 40-70% osób z alergią), może być powiązany z astmą; Bla g 5, wykazuje homologię z odpowiednikiem u roztocza D. pteronyssinus; Bla g 7, tropomiozyna mięśni, wykazuje reaktywność krzyżową z odpowiednikami u bezkręgowców (mięczaków, stawonogów i robaków). Jest kluczowym alergenem odpowiedzialnym za reaktywność krzyżową między karaluchami a roztoczami. Przeciwciała klasy IgE uczestniczą w mechanizmie prowadzącym do atopowych, anafilaktycznych reakcji alergicznych (miejscowych lub uogólnionych), określonym jako natychmiastowa reakcja nadwrażliwości typu I. Osoby uczulone na obcy antygen zwany alergenem,  posiadają w krwi co najmniej wykrywalne stężenie IgE swoistych dla tego alergenu, podczas gdy u osób zdrowych przeciwciała IgE o takiej swoistości są  nieobecne lub niewykrywalne. Obecne w miejscu wniknięcia alergenu swoiste IgE wzmacniają odpowiedź na alergen, prowadzącą do miejscowego stanu zapalnego, równocześnie nasilając produkcję specyficznej antygenowo IgE, co wzmocnienia i  (czasami) uogólnia alergiczne reakcje zapalne. Nasilenie reakcji alergicznej jest skorelowane ze stężeniem alergenowo-specyficznej IgE, przy czym korelacja ta jest zależna od alergenu. Oznaczenie in vitro poziomu alergenowo-specyficznej IgE, łącznie z wywiadem klinicznym i wynikami innych badań laboratoryjnych, jest pomocne w identyfikacji alergenu odpowiedzialnego za uczulenie. Oznaczenie IgE in vitro nie stanowi zagrożenia dla badanego, które istnieje w przypadków testów skórnych i prowokacji. Ilościowy wynik stężenia sIgE wyrażony jest w kU/l. W raporcie wyniku podana jest półilościowa skala RAST/EAST ułatwiająca ocenę ryzyka alergii skorelowanego z uzyskaną wartością liczbową. W teście wykorzystano ekstrakt całego ciała karalucha I6 (i6).