IGF-1 ALS

Pomiar stężenia kompleksu IGF-1 ALS w surowicy stosowany jest w diagnostyce niedoboru hormonu wzrostu. Insulinopodobny czynnik wzrostu-1, IGF-1 (ang. Insulin-like growth factor), o strukturze  homologicznej do proinsuliny jest mediatorem większości efektów tkankowych hormonu wzrostu (GH). IGF krąży w osoczu w postaci kompleksów ze specyficznymi białkami wiążącymi, IGFBP (ang. insulin-like growth factor-binding protein): IGFBP-1 do IGFBP-6; ilość wolnego IGF-1 nie przekracza 5%. Najważniejszym białkiem wiążącym IGF w surowicy jest  IGFBP-3, stanowiące najważniejsze białko o zdolności wiązania IGF. Białka wiążące odpowiadają za przechowywanie IGF-1 w osoczu i przedłużenie jego okresu półtrwania w krążeniu, zapobiegają hipoglikemii indukowanej przez IGF-1, uczestniczą w transporcie IGF-1 do komórek docelowych i w wiązaniu z powierzchniowymi receptorami błon. IGF-1 krąży w trójskładnikowym kompleksie z IGFBP-3 i kwasolabilną podjednostką ALS (ang. acid labile subunit), glikoproteiną  występującą wyłącznie w przestrzeni wewnątrznaczyniowej. W tkankach  dominuje kompleks pozbawiony ALS. ALS stabilizuje połączenie IGF-IGFBP3, przedłużając okres półtrwania każdego z nich. Okres półtrwania IGF-1 wolnego wynosi około 10 min., IGF związanego z IGFBP-3 do 4 godzin. Natomiast kompleks IGF-1, IGFBP-3 i ALS, w którym zawarte jest ok. 80% krążącego IGF-1 posiada okres półtrwania osiągający 15 godzin.  Uwolnienie IGF-1 z kompleksu następuje po uprzedniej proteolizie IGFBP przy udziale specyficznych proteaz.  Składniki potrójnego kompleksu wytwarzane są w wątrobie, pod wypływem stymulacji przez hormon wzrostu (GH). Pomiar ich stężenia w surowicy jest istotny w diagnostyce niedoboru GH.