Inhibitor czynnika IX met. Bethesda

Mianem inhibitora lub krążącego antykoagulantu czynnika IX  (lub VIII) określane są poliklonalne alloprzeciwciała  pojawiające się u części chorych na hemofilię A lub B w odpowiedzi na podawany dożylnie koncentrat czynnika IX  (lub VIII). Wystąpienie inhibitorów czynników VIII i IX,  stanowi najpoważniejsze powikłanie hemofilii, znoszące lub redukujące skuteczność leczenia substytucyjnego z zastosowaniem koncentratów niedoborowego czynnika krzepnięcia krwi. Ściślej, powstanie  inhibitora czynnika VIII lub IX u chorego na wrodzoną hemofilię nie jest powikłaniem samej choroby, lecz powikłaniem leczenia substytucyjnego. Większość alloprzeciwciał o właściwościach inhibicyjnych należy do poliklonalnych immunoglobulin podklasy IgG4. Częstość ich występowania dla czynników IX i VIII w populacji chorych na hemofilię jest mniejsza niż zapadalność, gdyż niektóre inhibitory samoistnie zanikają, a inne są eliminowane dzięki wytworzeniu stanu tolerancji immunologicznej. Upośledzenie działania koagulacyjnego czynnika IX przez przeciwciała polega na blokowaniu wiązania z lekkim łańcuchem  czynnika VIII oraz na wiązaniu czynnika IX z fosfolipidami. Pomiaru miana inhibitora FVIII/FIX dokonuje się metodą Bethesda, w której osocze prawidłowe (źródło czynników FVIII i IX) jest inkubowane z osoczem badanym przez 2 godziny w temp. 37oC, po czym dokonuje się pomiaru resztkowej aktywności obu czynników  w mieszaninie. Jedna jednostka Bethesda oznacza ilość przeciwciał, która zobojętnia w podanych wyżej warunkach 50% aktywności czynników obecnych w mieszaninie.