Inny materiał posiew (bad. bakter.)

Badanie zlecane przez lekarza prowadzącego, określającego rodzaj i sposób pobierania materiału oraz kierunek badania. Wyróżnia się kilka ogólnych zasad doboru materiału do badań bakteriologicznych i zasad pobierania próbek. Próbek nie powinno się pobierać podczas terapii antybiotykowej (materiał można pobrać po upływie pięciu dni od zakończenia terapii). Pobrana próbka powinna być reprezentatywna dla procesu chorobowego. Kierunek badania mikrobiologicznego, sposób pobierania i rodzaj materiału, zwłaszcza w przypadku pacjentów szpitalnych powinien być ustalony przez lekarza w konsultacji z mikrobiologiem. Materiał powinien być pobrany w ilości zapewniającej pełne badanie: tzn. równoległe efektywne, wysianie na kilku pożywkach, w warunkach tlenowych i beztlenowych. Zbyt mała ilość materiału utrudnia zwłaszcza izolację drobnoustrojów beztlenowych, które na etapie przedlaboratoryjnym chronione są przez mikrośrodowisko panujące w próbce.  Stosowanie płynów konserwujących materiał, np. kał, może obniżyć wzrost drobnoustrojów (np. Salmonelli i Shigelli). Szansa wyizolowania czynnika etiologicznego zakażenia wzrasta wraz z liczbą wykonanych badań. Należy eliminować możliwość zanieczyszczenia próbki drobnoustrojami naturalnie bytującymi na skórze i błonach śluzowych, których wzrost może maskować wzrost czynnika etiologicznego procesu chorobowego. Aseptyczna technika pobierania próbek musi być przestrzegana w przypadku pobierania materiału z miejsc normalnie jałowych.