Insulina po posiłku (3pkt: 0, 1, 2h)

Oznaczanie stężenia insuliny po posiłku: bezpośrednio (0), po 1 i 2 godz. jest przydatne w rozpoznawaniu przyczyny hipoglikemii reaktywnej u osób: chorych na cukrzycę, w stadium rozwijającej się cukrzycy lub osób zdrowych oraz w diagnostyce insulinooporności. Po posiłku wzrost stężenia insuliny we krwi jest powodowany nie tylko przez wzrost stężenia glukozy we krwi, lecz również na skutek działania hormonów jelitowych oraz pojawiających się we krwi poposiłkowych aminokwasów i kwasów tłuszczowych. Poposiłkowe oznaczanie insuliny jest trudniejsze do standaryzacji niż oznaczanie po obciążeniu glukozą, lecz może być interpretowane w szerszych kategoriach. Oznaczenie insuliny w różnych odstępach czasu po posiłku pozwala na poznanie kinetyki zmian jej stężenia i wnioskowaniu o insulinooporności badanego. Insulinoodoporność jest stanem obniżonej wrażliwości organizmu (m.in. mięśni, tkanki tłuszczowej, wątroby) na działanie insuliny, przy podniesionym lub prawidłowym stężeniu insuliny w krwi. Nadprodukcja insuliny wynika ze zbyt słabej reakcji organizmu na jej prawidłowe stężenie i wchodzi w skład zespołu metabolicznego, mogącego doprowadzić  do chorób sercowo-naczyniowych i cukrzycy typu 2. Insulinooporność może być uwarunkowana genetycznie, powodowana nadmiarem wydzielania kortyzolu, glukagonu, hormonu wzrostu, hormonów tarczycy, parathormonu i androgenów. W przypadku konieczności pomiaru insulinooporności optymalny jest pomiar oparty jest na krzywych: glukozowej i insulinowej.