Laktoferyna w kale met. ELISA

Oznaczenie laktoferyny w kale. Laktoferyna jest białkiem należącym do grupy transferyn, posiadającym zdolność do wiązania przede wszystkim żelaza, lecz i innych dwu i trójwartościowych jonów. Wydzielana jest przez komórki gruczołów mlecznych oraz przez inne komórki nabłonka wydzielniczego tzw. układu ezgokrynnego. Jest obecna w mleku, ślinie, łzach, nasieniu, wydzielinie dróg oddechowych i przewodu pokarmowego. W większości produkowana jest przez granulocyty obojętnochłonne. Jest białkiem wyjątkowo stabilnym i odpornym na działanie enzymów proteolitycznych przewodu pokarmowego. Laktoferyna  uczestniczy w mechanizmach nieswoistej odporności wrodzonej. Posiada właściwości antybakteryjne: bakteriostatyczne – dzięki zdolności sekwestracji żelaza i bakteriobójcze (uszkadzanie ścian bakterii), antywirusowe (m.in. w stosunku go enterowirusów, HSV i HIV), przeciwgrzybicze i przeciwpasożytnicze. Bezpośrednie działanie przeciwzapalne polega na hamowaniu cytokin zapalnych (IL-1, IL-6, TNF-alfa) i stymulacji przeciwzapalnych. Działa stabilizująca na integralność błony śluzowej jelita. Dzięki dużej odporności na proteolizę i uwalnianie przez neutrofile stanowi w kale marker zapalenia umożliwiający różnicowanie stanu zapalnego jelita od zburzeń czynnościowych, którym nie towarzyszą nacieki komórek zapalnych. Podwyższony poziom laktoferyny jest wskaźnikiem nieswoistych chorób zapalnych jelit, NZJ (z ang. inflammatory bowel diseases, IBD), do których należą choroba Leśniowskiego-Crohna, CD (z ang. Crohn's disease) i wrzodziejące zapalenie jelita grubego (colitis ulcerosa, CU). Pozwala na różnicowanie chorych na IBD i chorych na zespół jelita  drażliwego (z ang. irritable bowel sydrome, IBS), u których poziom laktoferyny jest porównywalny z poziomem u osób zdrowych. Poziom laktoferyny w kale koreluje z histologiczną i endoskopową oceną aktywności CD i CU. Sugeruje się rolę oznaczenia laktoferyny jako badania kwalifikującego do rozszerzonej diagnostyki w kierunku nierozpoznanego NZJ, w diagnostyce nowotworów i polipów jelita grubego. Wskazaniami do wykonania oznaczenie laktoreryny w kale są: ocena ostrych stanów zapalnych jelit,  monitorowania chorych na CD i CU lub chorych  po usunięciu polipów,  różnicowanie  IBS i IBD.

Nie wykonywać testu w próbkach kału konserwowanych w 10%, MF, SAF i PVA.

Wzrost stężenia: nieswoiste choroby zapalne jelit (IBD), choroba Leśniowskiego-Crohna (CD),  wrzodziejące zapalenie jelita grubego (CU), nowotwory jelita grubego, choroby nowotworowe nie związane z przewodem pokarmowym.