Łańcuchy lekkie lambda w moczu

Cząsteczki  immunoglobulin składają się z łańcuchów ciężkich i lekkich.  Lekkie  dzielą się na podtyp  kappa (k)  i  lambda (l). Komórki plazmatyczne prawidłowo produkują i uwalniają do krążenia łańcuchy lekkie w niewielkim nadmiarze w stosunku do ciężkich. Ten nadmiar stanowi pulę  wolnych łańcuchów lekkich. W ciągu doby produkowane jest i wydalane przez nerki od 1 do 10 mg/l  łańcuchów lekkich. Produkcja łańcuchów kappa jest nieznacznie wyższa niż lambda, lecz kappa są szybciej usuwane z moczem. U osób zdrowych stosunek stężeń kappa do lambda w krwi podlega wahaniom, lecz na ogół wynosi 1:1,5. Zaburzona lub nadmierna produkcja łańcuchów lekkich świadczy o zaburzeniach plazmocytów. Wzrost stężenia w krwi i w moczu  jednego z łańcuchów lekkich sugeruje monoklonalną gammapatię. Obniżenie stężenia jednego lub obu łańcuchów lekkich sugeruje supresję szpiku kostnego. Wzrost stężenia obu wolnych łańcuchów lekkich może być również efektem niewydolności  nerek, poliklonalnej odpowiedzi zapalnej, biklonalnego szpiczaka mnogiego lub innych chorób limfoproliferacyjnych prowadzących do produkcji dwóch przeciwciał monoklonalnych (paraprotein). Ilościowe pomiary stężenia wolnych łańcuchów lekkich w surowicy, a ostatnio również w moczu, są zalecane dla rutynowej diagnostyki nieprawidłowości (dyskrazji) komórek plazmatycznych.  Oznaczenia łańcuchów lekkich w moczu posiada ograniczenia i korzyści.  W przypadku niektórych  szpiczaków IgG i IgA łańcuchy  lekkie  w moczu są stwierdzane dopiero w zaawansowanych stadiach.  Z drugiej strony w  chorobie łańcuchów lekkich, łańcuchy lekkie są obecne w moczu, mimo, że nie są  wykrywalne elektroforetycznie w surowicy. Nadmiar lekkich łańcuchów wydalanych przez nerki prowadzi do upośledzenia funkcji nerek. Oznaczenia  lekkich łańcuchów kappa i lambda w moczu w wielu sytuacjach  klinicznych wypierają klasyczne oznaczenie białek Bence-Jones’a (dimeru łańcuchów lekkich) w moczu. Porównaj badania  261, 262, 263 i 265.