Magnez w DZM
Kategoria badań
Badania z moczu
Ogólnopolski czas oczekiwania na wynik 1-2 dni.
Opis badania
Magnez w dobowej zbiórce moczu (DZM), oznaczanie pomocne w diagnostyce przyczyn niedoborów magnezu w organizmie i przyczyn hypomagnezemii.
Przygotowanie do badania
Przeprowadzenie dobowej zbiórki moczu (DZM).
W dniu poprzedzającym badanie należy przygotować naczynie o objętości 2-3 litrów z dopasowaną zakrętką i podziałką umożliwiającą odczyt objętości. Zbiórkę dobową rozpoczyna się rano (przykładowo o 6:00), od drugiej dziennej porcji moczu (pierwszą należy odrzucić). Stabilizator (1 fiolka 10 ml 6N HCl) wlewany jest do pojemnika, w którym znajduje się porcja moczu rozpoczynająca zbiórkę. Gdy zebrana objętość moczu przekracza 1 l, do naczynia wlewana jest kolejna 10 ml porcja stabilizatora. Oczekiwane pH stabilizowanego moczu wynosi około 2. Mocz zbierany jest przez 24 h. Ostatnią porcję zbiórki stanowi pierwsza porcja porannego moczu z dnia następnego. Zbierany mocz przechowywać w chłodnym miejscu. Po zakończeniu zbiórki zmierzyć całkowitą objętość zebranego moczu. Po dokładnym wymieszaniu całości odlać porcję moczu do jednorazowego Pojemnika na mocz z nakrętką. W opisie pojemnika uwzględnić: imię i nazwisko badanego; czas rozpoczęcia i zakończenia zbiórki; całkowitą objętość zebranego moczu. Istotne jest odnotowanie użycia stabilizatora moczu: DZM + HCl. Próbkę dostarczać do laboratorium w możliwie najkrótszym czasie.
Uwaga! Jedna probówka stabilizatora HCl (10 ml) przeznaczona jest na 1 litr moczu. W przypadku badania u dziecka lub w innej sytuacji, w której spodziewana jest mniejsza niż 1 litr objętość dobowej zbiórki moczu, otrzymany HCl należy użyć proporcjonalnie. Roztwór HCl jest stężony, należy postępować ostrożnie przy jego rozlewaniu.
Kontakt
Przed badaniem konieczny kontakt z punktem pobrań
Magnez w DZM - więcej informacji
Magnez (Mg++) jest jonem istotnym dla prawidłowego przebiegu wielu reakcji enzymatycznych. Oznaczanie magnezu w surowicy wykonywane w celu wykazania niedoboru - hypomagnezemii, jest wykonywane w przypadku: niedożywienia i alkoholizmu, terapii cytostatykami i diuretynami, zaburzeń stężenia wapnia i potasu, w cukrzycy i po transplantacji nerki. Ze względu na to, że jedynie 1% Mg pozostaje w płynach ustrojowych, oznaczenie magnezu w surowicy nie odzwierciedla statusu magnezu w organizmie. Wśród przyczyn obniżonego poziomu magnezu w surowicy wymieniane są przyczyny wiążące się z patologiami nerek: chronicznym zapaleniem miedniczek nerkowych, zapaleniem kłębuszków nerkowych, ostrą martwicą cewek nerkowych, stanem po transplantacji nerki. Braki magnezu wpływają na nieprawidłowe przewodnictwo nerwowe w mięśniach i sercu, skurcze mięśni, arytmię serca itd. Pomiar magnezu uwalnianego do moczu jest stosowny przede wszystkim u osób z potwierdzoną hypomgnezemią. Stężenie magnezu w moczu mniejsze niż 0,5 mmol/l sugeruje inne niż nerkowe przyczyny hypomagnezemii, wydalanie magnezu z moczem w ilości większej niż 1 mmol na dobę sugeruje nerkową genezę hypomagnezemii. Pomocne jest również oznaczanie frakcyjnego wydalania magnezu, wyliczane ze stężeń magnezu w moczu i surowicy i stężeń kreatyniny w moczu i surowicy. Wydalanie frakcyjne magnezu przekraczające 2%, przy niskim stężeniu magnezu w surowicy, sugeruje nerkowe przyczyny hypmagnezemii. Przed przystąpieniem do 24 h zbiórki moczu, należy zgłosić się do Punktu Pobrań po odbiór stabilizatora. Stabilizator: 6N HCl, przechowywany w oznakowanych probówkach szklanych w objętości 10 ml, stosowany jest w proporcji: 10 ml (zawartość jednej probówki) na 1 l moczu. Stabilizator powinien być dodawany do naczynia zwierającego pierwszą porcję zebranego moczu.
Opis badania
Przygotowanie do badania
Więcej informacji
Artykuły powiązane
