Pakiet HHV-6 / HHV-7

HHV-6 (ang. human herpesvirus 6), ludzki wirus herpes typu 6, jest zbiorczą nazwą dwu dwuniciowych wirusów DNA: HHV-6A i HHV-6B. Należy do rodziny herpeswirusów,
czynników etiologicznych latentnych zakażeń wirusowych ludzi. HHV-6 wykazuje pewien stopień homologii DNA z wirusem HHV-7 i wirusem cytomegalii (CMV). Rezerwuarem wirusa są ludzie: chorzy, ozdrowieńcy lub zdrowi. Materiałem zakaźnym jest ślina. Gorzej poznany HHV-6A atakuje częściej osoby z obniżoną odpornością. HHV-6B został zidentyfikowany jako czynnik etiologiczny choroby dziecięcej: rumienia nagłego (łac. exanthema subitem, roseola infantum, gorączka trzydniowa, trzydniówka, choroba szósta). HHV-6B jest wszechobecnym wirusem, którym zakażane jest ponad 90% populacji ludzkiej w ciągu pierwszych 3 lat życia (na ogół między 6 a 24 miesiącem życia). Dzieci zakażają się od dorosłych.  Odsetek zakażonych dorosłych dochodzi do 100%. Objawowe zakażenie HHV-6B jest często obserwowane na oddziałach ratunkowych na całym świecie. Jedynym znanym receptorem HHV-6 jest białko przezbłonowe CD46, powszechnie występujące w ludzkim organizmie. W związku z tym wirus może atakować różne komórki, w tym, komórki ośrodkowego układu nerwowego. Po zakażeniu pierwotnym pozostaje w tkankach w postaci latentnej. Obecność DNA HHV-6 stwierdzano m.in. w limfocytach, komórkach śródbłonka, komórkach progenitorowych szpiku, skórze, śledzionie, płucach, sercu, nerkach, nadnerczach, przełyku, jelicie i wątrobie. Podejrzewa się, że nie zidentyfikowano jeszcze wszystkich chorób mających związek z infekcją HHV-6. Wiadomo, że HHV-6 może odgrywać rolę w patogenezie niewydolności wątroby i zespołu przewlekłego zmęczenia. Uważa się, że wiąże się z rozwojem stwardnienia rozsianego. U dzieci HHV-6B wywołuje najczęściej tzw. rumień nagły. Po okresie 5-15 dniowej inkubacji choroba objawia się gorączką a następnie plamisto-grudkową lub rumieniową wysypką na szyi i tułowiu.  U starszych dzieci i dorosłych zakażenie pierwotne może przebiegać jako zespół mononukleozopodobny z limfadenopatią lub zapaleniem wątroby. W stanach obniżonej odporności dochodzi do reaktywacji zakażenia (u 30-70% biorców przeszczepów allogenicznych szpiku) zwykle w ciągu 2-4 tygodni po zabiegu. U osób z upośledzoną odpornością wirus może wywoływać groźne dla życia objawy – m.in. zapalenie mózgu (ang.HHV-6 encephalitis), supresję szpiku czy zapalenie płuc.
Ludzki herpeswirus 7, HHV-7 (ang. human herpesvirus 7), jest powszechnie obecnym wirusem z podrodziny β-herpesvirinae, uważanym za wirusa oportunistycznego, niebezpiecznego dla osób po przeszczepie szpiku i narządów litych. HHV-7 wykazuje pewien stopień homologii materiału genetycznego z wirusami HHV-6 i wirusem cytomegalii (CMV). W większości przypadków do zakażenia HHV-7 dochodzi w dzieciństwie. Przebieg zakażenia jest utajony lub przebiega w postaci rumienia nagłego (łac. exanthema subitem, roseola infantum, gorączka trzydniowa, trzydniówka, choroba szósta). Rumień nagły dotyka  małych dzieci najczęściej do 3 lat. Jedynym objawem jest wysoka gorączka (3-7 dni), nie obniżająca samopoczucia. Rzadko gorączce towarzyszą wykwity w gardle, kaszel, katar, biegunka i powiększenie szyjnych węzłów chłonnych. Po ustąpieniu gorączki na skórze twarzy i tułowia pojawia się plamisto-grudkowa wysypka, ustępująca po kilku dniach. W rzadkich przypadkach  dochodzi do neurologicznych powikłań:  zapalenia opon mózgowych, zapalenia mózgu,  zapalenia móżdżku lub rdzenia kręgowego. Powikłania tego typu występują głównie u dzieci lub osób z obniżoną odpornością. Źródłem zakażenia HHV-7 są osoby zakażone, najczęściej latentnie w sposób bezobjawowy. Najsilniej zakażają chorzy tuż przed oraz zaraz po wystąpieniu objawów chorobowych. Replikacji litycznej wirusa często towarzyszą nieswoiste objawy: niska gorączka, bóle głowy i gardła, złe samopoczucie, wysypka i obrzęk obwodowych węzłów chłonnych. Wirusy są wtedy licznie obecne w wydzielinach nosogardła, ślinie i innych płynach ustrojowych. Do zakażeń najczęściej dochodzi przez bezpośredni kontakt ze śliną, drogą seksualną, rzadziej pośrednio – przez przedmioty świeżo skażone wydzielinami i wydalinami. HHV-7 może być przyczyną zakażeń matczyno-płodowych w okresie okołoporodowym i wywoływać choroby u noworodków. Nie powoduje jednak zakażeń wrodzonych. Jest obecny w mleku 10% kobiet karmiących. HHV-7 jest wrażliwy na działanie standardowych środków dezynfekujących: alkoholu oraz środków powierzchniowo czynnych. Ponieważ prawie wszyscy ludzie zakażają się wirusami HHV-7 w dzieciństwie, ostre zakażenia osób dorosłych są bardzo rzadkie. Niekiedy dorośli zarażają się od dzieci.