PAPP-A (standard wg FMF)

Pomiar PAPP-A (osoczowe białko ciążowe A) w surowicy matki,  w połączeniu z pomiarem wolnej podjednostki beta HCG (fb-HCG)  jest  stosowany w przesiewowych badaniach prenatalnych  w kierunku  ryzyka wad chromosomowych płodu w pierwszym trymestrze ciąży. W ciąży PAPP-A jest wydzielane w dużych ilościach do krwi matki przez trofoblast i łożysko. Białko staje się  wykrywalne od 28 dnia po zapłodnieniu, a jego stężenie narasta stopniowo w miarę rozwoju płodu, silniej w ostatnim okresie ciąży. Dynamika wzrostu stężenia PAPP-A jest wskaźnikiem prawidłowości przebiegu ciąży i dobrostanu płodu. Uzyskane u ciężarnej  wyniki odnoszone są do wielkości prawidłowych (median) dla odpowiedniego  wieku ciąży. W przypadku zespołu Downa (trisomia 21) i Edwardsa (trisomia 18) stężenie PAPP-A jest  zaniżone  wyłącznie w pierwszym trymestrze ciąży.  Badania biochemiczne stanowią część algorytmu badań prenatalnych, który obejmuje ponadto wywiad lekarski w kierunku chorób matki i ocenę parametrów płodu na podstawie badań ultrasonograficznych. Na podstawie wprowadzonych danych program komputerowy wylicza ryzyko wad chromosomowych – zespołów: Downa (trisomia 21), Edwardsa (trisomia 18) i Pateau (trisomia 13) płodu (patrz: Ocena ryzyka wad chromosomalnych zgodnie z wymogami FMF). Nieprawidłowy poziom PAPP-A jest ponadto wskaźnikiem ryzyka m.in. porodu przedwczesnego, stanu przedrzucawkowego i urodzenie martwego dziecka.