P/c. p. Desmogleinie 1 i Desmogleinie 3 IgG met. ELISA - ilościowo

Przeciwciała przeciw desmogleinie 1 i desmogleinie 3 są markerami autoimmunologicznych, nabytych, chorób skóry, potencjalnie zagrażających życiu dermatoz –  pęcherzyc:  pęcherzycy zwykłej (Pemphigus vulgaris, PV); pęcherzycy liściastej (Pemphigus foliaceus, PF); pęcherzycy paranowotworowej (Paraneoplastic pemphigus, PNP) oraz pęcherzycy IgA (IgA-Pemphigus), objawiających się obecnością pęcherzy i nadżerek skóry i błon śluzowych. Patomechanizm zmian polega na powstawaniu autoprzeciwciał klasy IgG (rzadziej IgA i IgE) skierowanych przeciwko cząsteczkom adhezyjnym keratynocytów i błony podstawnej. Wiązanie przeciwciał powoduje utratę adhezji podnaskórkowej oraz śródnaskórkowej. Utrata tej drugiej zależna jest od wewnątrzkomórkowych desmosomów i połączeń międzykomórkowych łączących sąsiadujące keratynocyty. Desmogleina 1 i desmogleina 3 należą do najważniejszych białek desmosomów i zarazem, autoantygenów pęcherzycy, a specyficzne dla nich przeciwciała są w części odpowiedzialne za proces autoimmunologiczny stanowiący patomechanizm choroby. Obecność przeciwciał IgG swoistych dla desmogleiny 3 i  desmogleiny 1 jest charakterystyczna dla pęcherzycy zwykłej; przeciwciał dla desmogleiny 1 świadczy o pęcherzy liściastej; przeciwciał dla desmogleiny 3 wraz z przeciwciałami dla kilku innych autoantygenów (enwoplakiny, plakiny, desmoplakiny, periplakiny) świadczy o pęcherzycy paranowotworowej.