P/c. p. fosfatydyloinozytolowi w kl. IgG i IgM (łącznie) met. ELISA

Oznaczenie przeciwciał przeciw fosfatydyloinozytolowi  w klasie IgG i IgM (łącznie) jest pomocniczym oznaczeniem  stosowanym  w diagnostyce zespołu antyfosfolipidowego. Fosfatydyloinozytol jest niewielkim fosfolipidem, składnikiem błon komórkowych związanym z transportem wewnątrzkomórkowym.  Obecność autoprzeciwciał przeciw fosfatydyloinzytolowi  najczęściej towarzyszy  obecności  innych przeciwciał  antyfosfolipidowych ( aPL). Wiąże się z tendencją do występowania poronień u kobiet.  Oznaczenie jest stosowane w diagnostyce zespołu antyfosfolipidowego APS  (ang. antiphospholipid syndrome) i jest szczególnie przydatne w przypadkach tzw. seronegatywnego zespołu  antyfosfolipidowego,  to znaczy w przypadkach istnienia klinicznych objawów ginekologicznych, spełniających kryteria dla APS (typowe dla APS utraty ciąży), przy braku przeciwciał z triady przeciwciał  antyfosfolipidowych ( aPL):  aCA (przeciwciała antykardiolipinowe);  LA, LAC - antykoagulant  toczniowy  (ang. lupus anticoagulant) i abeta2GPI  (anty- beta 2-glikoproteinie I). APS jest układową chorobą tkanki łącznej, charakteryzującą  się kryteriami laboratoryjnymi: obecnością aPL:  aCA)  i/lub LA  i/lub a beta2GPI  oraz kryteriami klinicznymi:  zakrzepicą naczyniową żył i tętnic (bez zmian zapalnych ścian naczyń)  i/lub z  powikłaniami położniczymi (obumarciem płodu po 10 tygodniu ciąży i/lub  przedwczesnym porodem i/lub samoistnymi poronieniami przed 10 tygodniem ciąży (trzema). APS jest rozpoznawany w przypadku spełnienia  co najmniej 1 kryterium klinicznego i 1 kryterium laboratoryjnego. Zespół antyfosfolipidowy może występować jako izolowana jednostka chorobowa (pierwotny APS) lub w połączeniu z chorobami tkanki łącznej, zwłaszcza z toczniem układowym (wtórny APS).