PPJ (ANA3) met. immunoblot (16 antygenów)

Krótko o badaniu

PPJ,  test  ANA 3. Weryfikacja obecności przeciwciał przeciwjądrowych i przeciwcytoplazmatycznych metodą immunoblotu ( dla16 antygenów)  w surowicy, przydatna w szczegółowej diagnostyce autoimmunizacyjnych chorób tkanki łącznej.  

Więcej informacji

ANA 3  określa  metodą immunoblotu obecność przeciwciał przeciw 16 antygenom rozpuszczalnym i nierozpuszczalnym: DSF 70, nRNP/Sm, Sm, SS-A, Ro-52, SS-B, Scl-70, PM-Scl, Jo-1, Centromerowi  B (CENP B), PCNA, dsDNA, nukleosomom, histonom, rybosomalnemu białku P (Ryb. białku P) i AMA-M2. W teście uzyskuje się wyniki jakościowe w postaci:  + ; – ; +/- dla poszczególnych antygenów. Test m.in. weryfikuje wyniki testu ANA 2 i rozstrzyga w przypadku rozbieżności oznaczeń metodą IIF i DID w różnych laboratoriach. Autoprzeciwciała przeciwjądrowe i przeciwcytoplazmatyczne ANA (z ang. antinuclear antibodies) są przeciwciałami swoistymi w stosunku do własnych, stałych lub rozpuszczalnych, antygenów wewnątrzkomórkowych.  Obecność tego rodzaju autoprzeciwciał w krążeniu jest charakterystyczna dla szeregu systemowych (i narządowych) chorób zapalnych tkanki łącznej, CTD (z ang. connective tissue diseases) o podłożu autoimmunizacyjnym. Oznaczanie panelu przeciwciał przeciwjądrowych pozwala na różnicową diagnostykę chorób autoimmunizacyjnych tkanki łącznej oraz na monitorowanie aktywności procesu chorobowego.  Badanie  ANA 3  wykonywane jest w diagnostyce tocznia trzewnego układowego (SLE), zespołu Sjogrena, mieszanej choroby tkanki łącznej (zespół Sharpa, MCTD), twardziny układowej (SCs), zapalenia wielomięśniowego (PM) i skórno-mięśniowego (DM), zespołu nakładania, zespołu CREST/sklerodermia.

Przygotowanie do badania

Brak szczególnych zaleceń.

Możliwe przyczyny odchyleń od normy