PPJ anty-Sm met. ELISA

Oznaczenie przeciwciał przeciwjądrowych anty-Sm w surowicy  jest istotne w diagnostyce tocznia układowego trzewnego - Systemic lupus erythematosus, SLE. Antygenami dla przeciwciała anty-Sm (anty-Smith) są podjednostki rdzenia małych jądrowych rybonukleoprotein (snRNPs) oznaczonych literowo od A do G, należące do rozpuszczalnych antygenów jądrowych (ENA). Przeciwciała anty-Sm występują u 15-30% chorych na SLE, lecz ich obecność  charakteryzuje się dużą czułością diagnostyczną, gdyż 99% wyników dodatnich stwierdzane jest u osób chorych na SLE.  Przeciwciała anty-Sm należą do przeciwciał ANA. Obecność w krążeniu autoprzeciwciał ANA (z ang. antinuclear antibodies) – przeciwciał swoistych dla własnych, jądrowych lub cytoplazmatycznych, rozpuszczalnych lub stałych,  antygenów wewnątrzkomórkowych  jest charakterystyczna dla szeregu systemowych (i narządowych) chorób zapalnych tkanki łącznej o podłożu autoimmunizacyjnym, przy czym poszczególne jednostki chorobowe wiążą się z obecnością charakterystycznego dla siebie zestawu reaktywności przeciwciał. Obecność  przeciwciała przeciwjądrowych anty-Sm związana jest z zajęciem przez SLE ośrodkowego układu nerwowego, nerek i błon surowiczych, ale nie jest skorelowana z aktywnością choroby. 

Możliwość interferencji ze strony przeciwciał indukowanych przez białka wirusa Epsteina-Barr.

Obecność przeciwciał: toczeń trzewny układowy SLE.