Rtęć w moczu, ilościowo

Rtęć w moczu, ilościowo. Oznaczenie przydatne w przypadkach stałego narażenia na pary rtęci i nieorganiczne  związki rtęci. Fizjologiczna rola rtęci w metabolizmie ludzi nie jest ustalona. Rtęć wiąże się z szeregiem białek, zmieniając ich funkcje i rozpuszcza się w tłuszczach. Ludzie są narażeni na rtęć w trzech formach: pierwiastkowej, Hg0, głównie w postaci par,  nieorganicznych soli Hg1+ i  Hg2+ oraz miedzi organicznej, przykładowo metylku rtęci (w żywności, głównie w rybach). Rtęć absorbowana jest w postaci par przez płuca. Nieorganiczne sole, słabo rozpuszczalne, są wchłaniane w jelitach, analogicznie jak połączenia organiczne rtęci. Rtęć pochodząca ze związków organicznych wydalana jest w żółci, ze związków nieorganicznych w moczu.  Oznaczenie rtęci w dobowej zbiórce moczu, lub próbkach przypadkowych, stosowane jest w przypadku osób długotrwale narażonych na kontakt z rtęcią w postaci soli nieorganicznych i par rtęci pierwiastkowej. Pomiar rtęci w moczu jest miarą obciążenia nerek i akumulacji rtęci w organizmie. Pomiar rtęci w moczu nie nadaje się do bieżącego oznaczania ilości rtęci organicznej pochodzącej  z ostatnich, posiłków, gdyż tylko  10% wydalane jest w moczu. W takich przypadkach bardziej przydatne są oznaczenia we krwi. Również pomijalna jest ilość rtęci w moczu pochodząca z plomb amalgamatowych. Obliczono, że rtęć pochodząca z ośmiu wypełnień amalgamatowych stanowi jedną trzecią rtęci wykrywanej w moczu, pochodzącej z normalnej diety.