Somatomedyna 2 (IGF2)

Badanie wykonywane w diagnostyce zaburzeń wzrostu oraz w monitorowaniu leczenia niektórych typów nowotworów. Insulinopodobny czynnik wzrostu IGF-2 (somatomedyna 2) jest niezbędny do prawidłowego rozwoju płodowego oraz wzrostu w okresie postnatalnym. IGF-2 jest polipeptydem składającym się z 67 reszt aminokwasowych, wykazującym 67% homologię z IGF-1. Oba czynniki są strukturalnie podobne do insuliny, stąd posiadają powinowactwo do receptorów insulinowych. IGF-2 jest wytwarzany przez płód i łożysko oraz inne tkanki już na wczesnych etapach rozwoju embrionalnego. Synteza IGF-2 u dorosłych następuje głównie w wątrobie i komórkach nabłonkowych powierzchni mózgu, opon mózgowych i splotów naczyniówkowych. IGF-2 jest obecny  w osoczu i innych płynach ustrojowych. Wykazuje zależność od innych hormonów, w tym (IGF-1), hormonu wzrostu, (GH), hormonu luteinizującego (LH), hormonu folikulotropowego (FSH) i progesteronu. Poziom krążącego IGF-2 jest najwyższy w czasie życia płodowego;  pozostaje niezmienne w okresie ciąży. Biologiczna aktywność IGF-2 jest zależna od interakcji z receptorami oraz  połączenie z białkami wiążącymi w surowicy, PMR i płynie owodniowym, transportującymi czynnik do tkanek docelowych. Receptory dla IGF-2: IGF-2R zlokalizowane są na błonach komórek docelowych. Transdukcja sygnału następuje również poprzez receptor insulinowy. IGF-2, tak jak IGF-1, promuje proliferację, różnicowanie, przeżywanie i migrację komórek.  IGF-2 jest niezbędny do prawidłowej embriogenezy. Promuje kształtowanie mezodermy i trofoblastu. Wpływa na formowanie się kolonii granulocytów i makrofagów, wzrost limfocytów B oraz stymuluję wzrostu prekursorowych komórek krwinek i szpiku. W wątrobie IGF-2 uczestniczy w hamowaniu syntezy glukozy i stymulacji syntezy glikogenu, a w obwodowych tkankach docelowych zwiększa wychwyt glukozy oraz syntezę lipidów i białek. Wzmaga działanie gonadotropin oraz pobudza wzrost komórek ziarnistych, aktywność aromatazy i syntezę progesteronu. Wiążąc się z receptorami insulinowymi w czasie rozwoju płodowego, wpływa na rozwój tkanki tłuszczowej. Sugeruje się również, że nadmierna ekspresja IGF-2 predysponuje do wystąpienia cukrzycy. Stężenie IGF-2 w surowicy wydaje się wzrastać w otyłości i dodatnio korelować z BMI. Zwiększona aktywność IGF-2 oraz  IGF-1 prowadzi do rozwoju mikroangiopatii towarzyszących zaawansowanej cukrzycy. Oba czynniki uczestniczą w rozwoju retinopatii i nefropatii cukrzycowej. IGF-2 produkowany jest przez niektóre typy nowotworów, stąd jego pomiary są przydatne w diagnostyce lub monitorowaniu leczenia niektórych typów nowotworów, w tym prostaty, okrężnicy, piersi i jelita grubego. Badanie  IGF-2 jest zwykle zlecane wraz z innymi badaniami hormonalnymi przez lekarza.