Szczawiany w DZM

Oznaczenie stosowane do oceny wchłaniania szczawianów w organizmie, diagnozowania kamicy nerkowej oraz oceny funkcji nerek. Kwas szczawiowy nie ulega w organizmie człowieka rozkładowi. Pula szczawianu w moczu w 10 do 30 % pochodzi bezpośrednio z diety. Szczawian wapnia jest słabo rozpuszczalny i dlatego stanowi najczęstszą przyczyną kamicy nerkowej. U chorych na idiopatyczną kamicę nerkową wydalanie szczawianów do moczu jest wzmożone u jednego na trzech mężczyzn i u co piątej kobiety. W zespołach nieprawidłowego wchłaniania, przykładowo w chorobie Crohna, wapń tworzy w świetle jelita  kompleksy z fosforem i kwasami tłuszczowymi, co nasila wchłanianie szczawianu. Wysokie stężenie szczawianów we krwi i w moczu w przypadku rzadkich zaburzeń genetycznych prowadzi do oksalozy (ang. oxalosis), choroby wywołanej przez kryształy szczawianu wapnia (ang. disease caused by calcium oxalate crystals). Poziom szczawianów w moczu wzrasta w 2-4 godziny po posiłku, dlatego oznaczanie szczawianów w przypadkowej  próbce  moczu jest niemiarodajne. Wzrost stężenia szczawianów w moczu jest konsekwencją przedawkowania witaminy C, metabolizowanej do szczawianu,  zatrucia glikolem etylenowym analogicznie  metabolizowanym do szczawianu, a także, bezpośrednio zatrucia kwasem szczawiowym obecnym w środkach czyszczących i wybielaczach. Przed przystąpieniem do 24 h zbiórki moczu, należy zgłosić się do Punktu Pobrań po odbiór stabilizatora. Stabilizator: 6N HCl, przechowywany w oznakowanych probówkach szklanych w objętości 10 ml, stosowany jest w proporcji: 10 ml (zawartość jednej probówki) na 1 l moczu. Stabilizator powinien być dodawany do naczynia zwierającego pierwszą porcję zebranego moczu.