Tężec (Clostridium tetanii) IgG

Wykrywanie  w surowicy  przeciwciał IgG specyficznych dla  toksyny tężcowej. Tężec jest chorobą  spowodowaną zakażeniem przez gram dodatnią, beztlenową, wytwarzającą zarodniki (przetrwalniki, spory) laseczkę tężca – Clostridium tetani. C. tetani występuje powszechnie w przyrodzie, bytuje w jelitach wielu zwierząt i człowieka. Zarodniki wytwarzane przez laseczki, odporne na warunki środowiskowe, przechodzą z odchodami do gleby i mogą tam przetrwać przez lata. Tężec występuje rzadko i głównie w krajach słabo rozwiniętych. Choroba może przybierać klika postaci: uogólnioną, miejscową, głowy (w wyniku urazu głowy, zapalenia ucha środkowego) i  noworodkową. Chorobotwórczość bakterii związana jest z wytwarzaniem egzotoksyn, z których tetanospazmina  jest odpowiedzialna za objawy tężca. Tetanospasmina jest białkową neurotoksyną, blokującą uwalnianie neurotransmiterów (GABA, glicyna) w komórkach nerwowych,  co prowadzi do nadmiernego pobudzenia neuronów ruchowych, objawiającego się napadami kurczów mięśni i powoduje niestabilność autonomicznego układu nerwowego i przykładowo, zaburzenia pracy serca. Toksyna wykazuje powinowactwo do obwodowych neuronów ruchowych, w których przenoszona jest z miejsca zakażenia do rdzenia kręgowego w ciągu 2 do 14 dni. Osiągnięcie przez toksynę rdzenia kręgowego wiążę się z przejściem miejscowej formy choroby w postać uogólnioną. Do zakażenia dochodzi najczęściej na skutek zanieczyszczenia rany przetrwalnikami bakterii. Zarodniki mogą wytworzyć formy wegetatywne jedynie w odpowiednich warunkach beztlenowych, a takie panują w głębokich ranach lub w ranach płytkich, lecz zakażonych innymi drobnoustrojami tlenowymi. Okres inkubacji choroby wynosi od 3 dni do 21 dni. Do pierwszych objawów zakażenia należą ból i skurcze mięśni w okolicy rany. Postać miejscowa choroby nie daje objawów ze strony ośrodkowego układu nerwowego i wiąże się z niską śmiertelnością. Może się jednak przekształcić w postać uogólnioną. Tężec głowy objawia się porażeniem nerwów czaszkowych i również może przejść w formę uogólnioną. Uogólniony tężec stwierdzany jest u 50-75% chorych i objawia się początkowo bólem gardła, kurczem mięśni żwaczy (szczękościsk), sztywnością karku, zaburzeniami połykania i charakterystycznym, ironicznym uśmiechem (risus sardonicus), spowodowanym kurczem mięśni twarzy. Następnie w miarę postępu choroby pojawiają się toniczne skurcze, prężenie kończyn (przywodzenie i odwodzenie ramion, zaciskanie pięści, wyprosty kończyn dolnych) i skurcze mięśni żebrowych i przepony prowadzące do bezdechu. Skórcze kończyn mogą prowadzić do złamań kości lub zerwania ścięgien. Chory odczuwa bardzo silny ból. Śmiertelność choroby wiąże się z zaburzeniem autonomicznego układu nerwowego: dużymi, naprzemiennymi skokami ciśnienia tętniczego, arytmią i zatrzymaniem akcji serca. Tężec noworodków jest główną przyczyną śmierci noworodków w krajach słabo rozwiniętych. Do zakażenia dochodzi na skutek zanieczyszczenia pępowiny przetrwalnikami w trakcie porodu w złych warunkach sanitarnych, zwłaszcza u matek bez wytworzonej odporności na tężec. Pod koniec pierwszego tygodnia życia u dzieci występują skurcze i sztywność mięśni. Choroba ma bardzo złe rokowania. Objawy i historia choroby, wskazujące na możliwość zakażenia rany, zwykle wystarczają do rozpoznania tężca. Badanie poziomu przeciwciał specyficznych dla toksyny tężca może jednak być pomocne w diagnostyce różnicowej. W różnicowaniu zatrucia strychniną i tężca, stwierdzenie specyficznych dla tężca przeciwciał IgG w zabezpieczającym stężeniu eliminuje  prawdopodobieństwo tężca. Oznaczenie w surowicy krwi przeciwciał IgG specyficznych dla toksyny tężca wykorzystywane jest głównie do określenia aktualnego statusu immunologicznego badanego i do kontroli szczepień.

Przeciwciała heterofilne.

Obecność: Immunizacja toksoidem tężcowym.