Toxoplasma gondi, przeciwciała IgG, IgM

Oznaczenie statusu serologicznego w stosunku do antygenów Toxoplasma gondii, istotne w przypadku kobiet w ciąży i kobiet planujących ciążę. U osób z fizjologicznie niedojrzałym układem odpornościowym (płodów i noworodków), zarażenie może mieć bardzo ciężki przebieg kliniczny. Prowadzi do obumarcia płodu lub  samoistnego poronienia, przedwczesnego porodu, zajęcia narządów dziecka – zwłaszcza OUN. Skutkuje wrodzonymi wadami mózgu lub w łagodnej formie, izolowanymi zmianami w ośrodkowym układzie nerwowym, powodującymi opóźnienia psychomotoryczne i upośledzającymi wzrok. W większości przypadków skutki wrodzonej toksoplazmozy manifestują się po latach. Przeciwciała IgG anty-toxoplasma  pojawiają się po 1-2 tyg. od zarażenia, a ich stężenie narasta w ciągu 6-8 tyg. i powoli opada w ciągu miesięcy lub lat. Badania serologiczne w kierunku toksoplazmy, zwłaszcza dotyczące IgM, powinny opierać się na kolejnych oznaczeniach określających dynamikę zmian w czasie. Przy podejrzeniu zarażenia poziom specyficznych przeciwciał  należy oceniać co 3-4 tyg. Badania powinny być wykonywane tą samą metodą w jednym laboratorium. Wzrost stężenia świadczy o aktywnym zakażeniu. Zakażenie pierwotne u ciężarnych uznaje się za pewne przy udokumentowanej serokonwersji w klasie IgG w dwóch kolejnych próbkach surowicy. Wysokie prawdopodobieństwo pierwotnego zarażenia w ciąży: występuje w przypadku ujemnego wyniku IgG tuż przed poczęciem i dodatniego w trakcie ciąży; co najmniej 2-krotnego wzrostu IgG  przy równoczesnej obecności anty-Toxoplasma IgM i/lub IgA; wysokich wartościach IgG, przy obecności IgM i/lub IgA. Wykrycie niskiego, ale stabilnego poziomu IgG przy współistnieniu lub braku przeciwciał IgM, lub wysokiego poziomu IgG, przy braku IgM, wyklucza pierwotne zarażenie w trakcie ciąży. Badaniem dostarczającym informacji o momencie zarażenia, jest oznaczenie awidności IgG. W przypadku wrodzonej toksoplazmozy IgG we krwi dziecka utrzymują się przez okres powyżej 12 mies. Przeciwciała IgM w ostrej fazy zarażenia  pojawiają się po tygodniu od wystąpienia objawów i utrzymują się zwykle do 4 mies. W niskim stężeniu mogą być wykrywane nawet po kilku latach od pojawienia się serokonwersji. W przypadku badań u ciężarnych ujemny wynik  IgM wyklucza zarażenie pierwotne. Zarażenie pierwotne należy podejrzewać w przypadku, wysokiego poziomu  IgM  lub gdy towarzyszy mu znaczący przyrost poziomu IgG. Dodatni wynik IgM nie wskazuje na zarażenie pierwotne, jeżeli towarzyszy mu niski, stabilny poziom IgG. Przeciwciała klasy IgM nie przechodzą przez łożysko, dlatego wykrycie ich w znacznym mianie w krwi pępowinowej może świadczyć o zarażeniu wewnątrzmacicznym płodu. W przypadku patologii łożyska lub porodów chirurgicznych, może dochodzić do przejścia niewielkich ilości IgM do krążenia płodu i powodować mylne rozpoznanie.