Ureaplasma urealyticum/ Ureaplasma parvum DNA met. real time PCR, jakościowo

Wykrywanie obecności i identyfikacja Ureaplasma urealyticum i Ureaplasma parvum w wymazie z cewki moczowej i szyjki macicy. Mycoplasma są najmniejszymi wolnożyjącymi prokariota, nie posiadającymi ściany komórkowej, co powoduje ich odporność na powszechnie stosowane antybiotyki oddziałujące na ścianę komórkową, w tym beta laktamy. Mycoplasma są zwykle związane z błonami śluzowymi. Zazwyczaj przebywają pozakomórkowo w drogach oddechowych i moczowo-płciowych, w błonie podśluzowej. Po przeniknięciu do krwiobiegu mogą  rozprzestrzeniać się do narządów i tkanek. W obrębie rodziny Mycoplasmataceae znajduje się rodzaj Ureaplasma, której przedstawiciele  posiadają ureazę i zdolność hydrolizy mocznika. W obrębie rodzaju Ureaplasma wyodrębniono 2 gatunki: U. urealyticum i U. parvum. Oba są powszechnymi drobnoustrojami, komensalami, występującymi w dolnych drogach moczowo-płciowych zdrowych, aktywnych seksualnie dorosłych. Niekiedy współwystępują z Mycoplasma hominis, rzadziej  Mycoplasma genitalium. Wszystkie te gatunki mogą powodować zakażenia układu moczowo-płciowego u obu płci, mogą być przenoszone drogą płciową oraz wertykalnie z matki na potomstwo. Osoby z obniżoną odpornością powodowaną wrodzonymi niedoborami przeciwciał; supresją farmakologiczną po przeszczepie; efektami jatrogennymi terapii hormonalnej lub skrajnym wcześniactwem, mogą być podatne na zakażenie rozsiane. W obrazie klinicznym, różnicowanie zakażeń U urealyticum i U. parvum jest na ogół niepotrzebne, a przy tym  niemożliwe bez badań molekularnych, stąd w opisie klinicznym i we wstępnej diagnostyce laboratoryjnej oba gatunki są zwykle określane jako gatunki Ureaplasma. Ureoplasma powoduje nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej, a ponadto u kobiet prowadzi do stanów zapalnych narządów miednicy mniejszej. Różnicowanie drobnoustrojów oparte na badaniu molekularnym zlecane jest, gdy zespół kliniczny u chorego odbiega od zespołu klinicznego przypisywanego tym patogenom. Leczenie jest na ogół empiryczne, ale w idealnym przypadku powinno opierać się na diagnozie mikrobiologicznej potwierdzającej obecność i rodzaj patogenu. U. parvum jest najczęściej wykrywanym gatunkiem próbkach klinicznych różnego pochodzenia, ale U. urealyticum jest uważany za silniej patogenny, przynajmniej w przypadku niektórych chorób (np.  w zapaleniu cewki moczowej u mężczyzn). Objawy zakażenia Ureaplasma to: częstsze oddawanie moczu; problemy z oddawaniem moczu: ból, parcie na pusty pęcherz; pieczenie i ból cewki moczowej. U mężczyzn występuje wodnisty lub ropny wyciek z  cewki moczowej, u kobiet: krwawienia i nasilone upławy. Do objawów infekcji  dochodzi, gdy Ureaplasma zaczynają się namnażać, wywołując stan zapalny. Do zakażenia dochodzi podczas stosunku płciowego z nosicielem bakterii lub osobą chorą, rzadsze są przypadki zakażenia pośredniego, poprzez wspólne przedmioty higieniczne, np. ręczniki, mydło etc. Powikłaniami zakażeń Ureaplasma są:
• u mężczyzn: zapalenie gruczołu krokowego; osłabienie żywotności plemników, bezpłodność; • u kobiet: zapalenie kanału szyjki macic i jajników; zakażenie płodu, nieprawidłowy rozwój dziecka; przedwczesny poród lub poronienie.
Badanie wykrywa materiał genetyczny U. urealyticum i U. parvum metodą PCR. Wykonywane jest  w wymazach z cewki moczowej, szyjki macicy, pochwy, odbytu oraz w moczu. Metoda PCR charakteryzuje się dużą czułością i swoistością diagnostyczną, pozwalając na odróżnienie gatunków, a także pozwala z dużą pewnością potwierdzić, bądź wykluczyć, obecność drobnoustroju.
Metoda testu oparta jest na łańcuchowej reakcji polimerazy w czasie rzeczywistym (Real-Time PCR) z użyciem starterów i sond znakowanych fluorescencyjnie,  komplementarnych do DNA Ureaplasma spp.
 

Obecność DNA bakterii: zakażenie U.urealyticum.

Jakość próbki, inhibitory reakcji amplifikacji.