Wodorowęglany (HCO3) w surowicy, ilościowo

Znajomość stężenia wodorowęglanu jest pomocna w monitorowaniu równowagi kwasowo-zasadowej u chorych na niewydolność nerek, u chorych na powikłaną cukrzycę typu I oraz w diagnostyce kwasicy wrodzonej (kanalikowo-nerkowej). Pełna  interpretacja wysokiego lub niskiego stężenia wodorowęglanu w surowicy krwi żylnej wymaga znajomości innych parame-trów równowagi kwasowo-zasadowej. W przypadku znajomości sytuacji klinicznej chorego, obniżone stężenie wodorowęglanu sugeruje metaboliczną kwasicę lub oddechową zasadowi-cę, a podniesione metaboliczną zasadowicę lub oddechową kwasicę. W przypadku przewlekłej choroby nerek kwasica metaboliczna jest częstym powikłaniem nasilającym się w miarę postępu choroby i wiążącym się z ze stałym zmniejszeniem liczby funkcjonujących nefronów. Po-wodowana jest wytwarzaniem nielotnych kwasów, zwiększoną utratą wodorowęglanów lub zmniejszonym wydalaniem kwasów przez nerki. Wzrost retencji jonów wodorowych, których nadmiar jest buforowany przez wodorowęglany, prowadzi do zmniejszania stężenia HCO3 we krwi.