Wolfram

Badanie w surowicy krwi wykonywane w przypadku podejrzenia zatrucia wolframem (W). W przyrodzie wolfram występuje w związkach żelaza. Fizjologicznie wolfram pochodzi  z żywności i magazynowany jest w wątrobie, śledzionie, nerkach i kościach. Wydalany jest z moczem. Zapotrzebowanie na wolfram nie zostało ustalone. Czysty wolfram jest mało toksyczny, natomiast w postaci węgliku i w obecności innych metali twardych (głównie kobaltu) wywołuje przewlekłe śródmiąższowe zmiany w płucach z radiologicznym obrazem pylicy płuc i upośledzeniem restrykcyjnym funkcji płuc. Powtarzający się kontakt wolframu ze skórą może prowadzić do przewlekłego stanu zapalnego. Szkodliwe działanie wolframu wiąże się z zaburzeniami gospodarki miedzią i molibdenem. Powodowane przez wolfram zmniejszenie absorpcji molibdenu w jelitach wpływa na aktywność oksydazy kasantynowej uczestniczącej w metabolizmie puryn.  Z drugiej strony, molibden uczestniczy w mechanizmach eliminacji wolframu z organizmu. Badanie wykonywane jest metodą absorpcji atomowej w kuwecie grafitowej GF-AAF. Dla tej metody, zakres prawidłowego stężenia wolframu w surowicy, wyznaczony dla populacji ogólnej, wynosi <0.004–0.019 ng/ml (za: ALS Reference data Biomonitoring. Trace elements in human biological material, wg Rodushkin I. et al.: Multi-element analysis of body fluids by double-focusing ICP-MS, Transworld Res.Network. Recent Res. Devel. Pure & Applied Chem., 2001, 5, pp 51-66.