Wskaźnik aldosteron/renina (ARR)

Wskaźnik aldosteron-renina  (ARR) wyraża stosunek stężenia aldosteronu (w pg/ml) do bezpośredniego stężenia reniny (µIU/ml). Wykorzystywany jest do diagnostyki pierwotnego hiperaldosteronizmu (PA), zespołu chorobowego wywołanego zwiększonym wytwarzaniem aldosteronu z jednoczesnym zahamowaniem aktywności reninowej osocza. Oznaczanie ARR (ang. aldosterone-to-renin ratio, aldosterone/renin ratio)  jest najbardziej miarodajne w diagnostyce chorych, u których stężenie potasu i aldosteronu pozostają jeszcze w normie.  Na wynik ARR wpływa m.in: wiek, płeć, BMI, stopień niewydolności nerek i układu krążenia, dieta, faza cyklu menstruacyjnego, leki przeciwdepresyjne i niesteroidowe leki zapalne, doustne środki antykoncepcyjne i hormonalna terapia zastępcza. Wartości wskaźnika są niższe w godzinach porannych niż popołudniowych i wieczornych, co wynik ze zmian stężenia reniny w trakcie zmiany pozycji ciała. Interpretacja wyniku wymaga uwzględnienia płci badanego. Estrogeny zwiększają stężenie angiotensynogenu, zmniejszając stężenie reniny, co wpływa na wyższe wartości prawidłowe wskaźnika ARR u kobiet. W diagnostyce pierwotnego hiperaldosteronizmu pomocne jest spełnienie  kryterium, by  stężenie aldosteronu > 150 pg/ml. Jednakże u części chorych z łagodną postacią PA stężenie aldosteronu pozostaje < 150 pg/m.
Dla oznaczeń aldosteron/renina wykonywanych na analizatorze Liaison XL, firmy DiaSorin):
ARR >12 wymaga  dalszej diagnostyki w kierunku pierwotnego hiperaldosteronizmu ARR <12 wyklucza pierwotny hiperaldosteronizm.
Ze względu na wpływ wielu czynników na poziom aldosteronu i reniny, interpretacja wskaźnika ARR powinna uwzględniać ściśle kontrolowane warunki (zakresy stężeń obu analitów w pozycjach: leżącej i stojącej, czas pobrania). Wiarygodny wynik wymaga odpowiedniego przygotowania badanego.

Krioaktywacja proreniny w schłodzonych, lecz nie zamrożonych próbkach.