Wymaz z cewki moczowej (bad. bakter.)

Wymaz z cewki moczowej  wykonywany jest w diagnostyce zakażeń układu- moczopłciowego. U mężczyzn objawami zakażenia jest na ogół wydzielina z cewki moczowej: ropna lub surowicza i pieczenie przy oddawaniu moczu. U kobiet pieczenie przy oddawaniu moczu, ropna wydzielina z pochwy, bóle w podbrzuszu. U obu płci dokonuje się wymazu lub pobiera wydzielinę; materiał powinien być pobierany w początkowym okresie zakażenia, lub w przypadku nasilenia objawów zakażenia przewlekłego, co najmniej 5 dni po zakończeniu antybiotykoterapii ogólnoustrojowej. W przypadku mężczyzn,  do wymazu najlepiej zgłosić się rano, co najmniej w 2-3 godziny po oddaniu moczu. Przed pobraniem materiału wskazana jest 3 dniowa wstrzemięźliwość płciowa. W przypadku kobiet, do wymazu najlepiej zgłosić się rano, co najmniej w 2-3 godziny po oddaniu moczu. Przed pobraniem materiału wskazana jest 2 dniowa wstrzemięźliwość płciowa. W dniu pobrania do higieny intymnej nie stosować mydła ani żelów.

Mikroflorę fizjologiczną człowieka, w tym narządów płciowych człowieka stanowią drobnoustroje obecne stale:  tzw. rodzime (stali rezydenci) oraz obecne przejściowo. Flora fizjologiczna daje efekt odporności kolonizacyjnej, chroniąc przed zakażeniem innymi bakteriami. Drobnoustroje zasiedlające zewnętrzne narządy płciowe mogą pochodzić z flory skóry i okolic odbytu,  zarówno  osoby badanej  jak i partnera. Większość należy do bakterii oportunistycznych i może być potencjalnie chorobotwórcza. Ujście cewki moczowej  u obu płci jest niejałowe, u mężczyzn cewka moczowa jest dłuższa, w pewnej odległości od ujścia fizjologicznie jałowa, u kobiet znacznie krótsza i przez to bardziej narażona na zakażenia wstępujące.  W przypadku zakażeń cewki moczowej spodziewać się można bakterii chorobotwórczych i  oportunistycznych (np. E. coli), tlenowych i beztlenowych.