Gruczoły Meiboma

Gruczoły Meiboma (łac. glandula tarsalis), zwane też gruczołami tarczkowymi, są zmodyfikowanymi gruczołami łojowymi obecnymi na tarczach powiek oczu. Narządy te zostały po raz pierwszy opisane przez Giulia Casserio w 1609 roku, lecz swą nazwę zawdzięczają Heinrichowi Meibomowi, który dokładnie opisał je w 1666 r. Wydzielina gruczołów Meiboma składa się głównie z lipidów i białek odpowiedzialnych za tworzenie prawidłowego filmu łzowego oka. Spełnia ona przede wszystkim funkcję ochronną, odpowiadając za ograniczenie parowania wody z oczu oraz tworząc barierę przed zanieczyszczeniami (pyłki, kurz) i drobnoustrojami.

Zatkane gruczoły Meiboma – objawy 

Nieprawidłowe funkcjonowanie gruczołów tarczkowych objawia się uczuciem suchości, podrażnienia, piasku lub ciała obcego w oku, pieczeniem, kłuciem, zmęczeniem narządu wzroku, nadmiernym łzawieniem, niewyraźnym widzeniem. Przy dłużej trwających problemach z gruczołami Meiboma może dojść do trwałego uszkodzenia i zapalenia powierzchni oka, objawiającego się w postaci gradówki, jęczmienia, owrzodzenia i zapalenia rogówki. Mogą wystąpić też objawy zespołu suchego oka wynikające ze wzmożonego parowania oraz braku protekcyjnego działania filmu łzowego.

Diagnostyka polega na badaniu stabilności filmu łzowego u lekarza okulisty oraz meibografii, czyli ocenie prawidłowego działania gruczołów Meiboma. W leczeniu gruczołów Meiboma stosuje się antybiotyki i leki przeciwbólowe. Istotne jest też dbanie o higienę powiek, stosowanie ciepłych okładów i nawilżanie (sztuczne łzy).