Ibuprofen

Ibuprofen to spolszczona nazwa łacińska Ibuprofenum. Odnosi się do kwasu 2-(4-izobutylofenylo)propionowego, popularnego (i uznawanego za najbezpieczniejszy) niesteroidowego leku przeciwzapalnego (NLPZ). Został odkryty w 1961 r. przez Stewarda Adamsa i wprowadzony do dystrybucji w 1969 r. Odkrycie to stanowi rezultat poszukiwań leku równie skutecznego, jak kwas acetylosalicylowy, ale powodującego mniej dokuczliwych skutków ubocznych ze strony układu pokarmowego.

Obecnie ibuprofen wydawany jest bez recepty osobom, które zmagają się z bólem, gorączką i stanami zapalnymi. Takie działanie to efekt zdolności leku do hamowania cyklooksygenazy. Chodzi przede wszystkim o COX-2. To enzymy, które powodują m.in. wytwarzanie prostaglandyn, zwiększających wrażliwość na ból i pobudzających podwzgórze do podwyższenia ciepłoty ciała. Jednocześnie ibuprofen nieznacznie tylko hamuje enzym COX-1, który wywiera działanie ochronne na nerki i śluzówkę dróg pokarmowych.

Dawka dobowa ibuprofenu dla osób dorosłych nie powinna przekraczać 2400 mg. Natomiast u dzieci (powyżej 3. miesiąca życia) wyliczana jest na podstawie masy ciała. Dobowo nie należy przekraczać 20-30 mg/kg masy ciała. Przy czym jednorazową dawkę 5-10 mg/kg masy ciała należy podawać nie częściej niż co 6-8 godzin.

Ibuprofen jest zalecany do stosowania szczególnie przy:

• bólach mięśniowo-stawowych,
• dolegliwościach związanych z chorobą reumatyczną,
• bólach krzyżowych i lędźwiowych kręgosłupa,
• rwie kulszowej,
• bólu głowy,
• bólach zębów,
• bólach menstruacyjnych,
• dolegliwościach grypowych i związanych z przeziębieniem.

Mimo że działanie przeciwgorączkowe ibuprofenu jest mniej skuteczne niż kwasu acetylosalicylowego, to właśnie po ten NLPZ warto sięgnąć w pierwszej kolejności ze względu na mniejsze ryzyko wystąpienia skutków ubocznych. Nie oznacza to, że ibuprofen nie przyczynia się do wystąpienia żadnych powikłań. Są to najczęściej:

• niestrawność,
• bóle brzucha,
• zgaga,
• nudności,
• zawroty głowy,
• świąd i zmiany na skórze.