Laparoskopia

Laparoskopia jest zbitkiem dwóch słów z języka greckiego: lapara i skopeo. Pierwsze oznacza ‘bok’, drugie – ‘zobaczyć’.

Laparoskopia jest techniką diagnostyki jamy brzusznej oraz zabiegów w jej wnętrzu. Zaliczana jest do metod chirurgii minimalnego dostępu. To znaczy, że do jej przeprowadzenia nie ma konieczności klasycznego otwierania powłok brzusznych.

Wykonywane są tu wyłącznie niewielkie nacięcia (około 1 cm), które pozwalają na wprowadzenie kamery ze źródłem światła oraz narzędzi. Aby możliwe było swobodne operowanie nimi, konieczne jest stworzenie optymalnej przestrzeni roboczej. Uzyskuje się ją poprzez wtłoczenie do jamy brzusznej dwutlenku węgla pod ciśnieniem.

Aby zapobiec powikłaniom okołozabiegowym, często przed wykonaniem laparoskopii zakładana jest sonda do żołądka. Odessanie z niego treści pokarmowej redukuje ryzyko zachłyśnięcia po wpompowaniu gazu do jamy brzusznej.

Laparoskopia jamy brzusznej pozwala:

• ocenić kondycję narządów wewnętrznych,
• stwierdzić obecność stanów zapalnych,
• pobrać wycinek do badania histopatologicznego,
• usunąć niektóre tkanki po ich podzieleniu na drobne części,
• usunąć zrosty w jamie otrzewnej,
• wykonać niektóre zabiegi (np. wycięcie woreczka żółciowego, wyrostka robaczkowego, guzów).

Laparoskopia od lat 80. XX w. wykorzystywana jest również do wykonywania procedur ginekologicznych, takich jak:

• ocena drożności jajowodów,
• zabiegu pozbawiającego płodności,
• usunięcia ciąży pozamacicznej,
• usunięcia torbieli na jajnikach, mięśniaków macicy, jajników czy jajowodów.

Laparoskopia w odróżnieniu od tradycyjnych technik chirurgicznych sprzyja szybszej regeneracji tkanek, redukuje ryzyko wystąpienia powikłań, a także przeprowadzana jest szybciej. Pacjent wymaga zwykle krótszej hospitalizacji w porównaniu do zabiegu wykonywanego metodą klasyczną.