Anaplasma phagocytophilum IgM met. IIF

Oznaczanie metodą pośredniej immunofluorescencji (IIF) przeciwciał IgM swoistych dla Anaplasma phagocytophilum (A. phagocytophilum), przydatne w diagnostyce świeżej anaplazmozy. Gram-ujemna bakteria A. phagocytophilum wywołuje ludzką anaplazmozę granulocytarną, HGA (ang. human granulocytic anaplasmosis),  zwaną również granulocytarną ehrchliozą.  Jest patogenem wyłącznie wewnątrzkomórkowym, rozwijającym się w granulocytach (neutrofilach). Bakteria przenoszona jest  wraz z wydzielinami i śliną przyssanego kleszcza, lecz może być przekazywana w okresie okołoporodowym z matki na dziecko, przez transfuzję krwi,  a także przez bezpośredni kontakt z zakażonych zwierzęciem lub człowiekiem. Nieswoiste objawy (grypowe, ból głowy, bóle stawowe), a niekiedy bezobjawowy przebieg zakażenia sprawiają trudności diagnostyczne i opóźniają podjęcie antybiotykoterapii. Ostry przebieg zakażenia  w przypadku osób starszych, w stanie immunosupresji i w przypadku opóźnionej terapii, prowadzić może do wstrząsu, zapalenia mięśni, niewydolności oddechowej i nerek, wykrzepiania wewnątrznaczyniowego i zespołów neurologicznych. Zakażenie A. phagocytophilum współistnieje z kleszczowym zapaleniem mózgu (TBE) i boreliozą (jest odkleszczową koinfekcją boreliozy) w odsetku silnie zależnym od regionu geograficznego, a nawet kraju. W przypadku koinfekcji przebieg i nasilenie zakażenia A. phagocytophilum może być nietypowy. W nieleczonych przypadkach anaplazmozy swoiste przeciwciała  IgM stają się wykrywalne ok. 5. dnia po zakażeniu przez A. phagocytophilum i utrzymują się do dwóch miesięcy. Przeciwciała IgG pojawiają się w drugim tygodniu po zakażeniu, osiągając maksimum w trzecim. Miano  IgM 1:20  stwierdzone w półilościowym teście IIF  jest uznane za wartość świadczącą o przebiegającym zakażeniu A. phagocytophilum.