Bąblowica (Echinococcus granulosus) met. Western Blot

Diagnostyka serologiczna bąblowicy, choroby wywołanej przez pasożyta Echinococcus granulosus. Analiza metodą Western blot przeciwciał IgG specyficznych dla antygenów Echinococcus granulosus w surowicy, w celu potwierdzenia dodatniego wyniku uzyskanego metodą ELISA. Bąblowica (echinokokoza, hydatidoza) jest chorobą pasożytniczą powodowaną przez małego, mającego 3 – 6 mm długości,  tasiemca Echinococcus granulosus. Pasożyt może wywoływać chorobę u pośredniego żywiciela jakim są najczęściej zwierzęta roślinożerne i przypadkowo człowiek. W swoim cyklu życiowym dorosły tasiemiec zamieszkuje jelito cienkie zwierząt mięsożernych, na przykład  psów i wilków, które są ostatecznym gospodarzem pasożyta i produkuje zapłodnione jaja wydalane z kałem. Jaja pasożyta zarażają  pośredniego żywiciela, zwierzęta roślinożerne, jak: kozy, owce i wiele innych. W ich organizmie zachodzi następny etap cyklu życiowego tasiemca, rozwój jaj i wytworzenie cyst. Z jaj wylęgają się larwy – onkosfery, które przechodzą przez barierę jelita i wraz z krwią roznoszone są  do dobrze ukrwionych tkanek, głównie wątroby i/lub płuc. W miejscu docelowym larwa przekształca się w cystę (torbiel),  w której zbiera się płyn zawierający dużą ilość larw potomnych (drobnych główek) tasiemca – protoskoleksów, powstających przez rozmnażanie bezpłciowe. Protoskoleksy są formą inwazyjną, zwykle dla psów, które w niektórych społeczeństwach karmione są wnętrznościami hodowlanych zwierząt roślinożernych. W jelicie psów protoskoleksy przekształcają się w dorosłe osobniki, zdolne produkować zarażające jaja. Człowiek staje się przypadkowo pośrednim żywicielem dla tasiemca poprzez spożycie pożywienia lub wody zanieczyszczonej odchodami zwierząt zawierającymi jaja pasożyta. Klinicznie wyróżnia się bąblowicę pierwotną, kiedy torbiel powstaje w wyniku zarażenia jajami oraz wtórną, w przypadku uszkodzenia torbieli, na przykład podczas zabiegu chirurgicznego i rozprzestrzenienia się larw po organizmie.  Objawy choroby są zróżnicowane i zależą od zaatakowanego organu, wielkości i umiejscowienia torbieli w organie, powikłań wynikających z uszkodzenia torbieli, współistniejącego  zakażenie bakteryjnego, reakcji alergicznej – astmy lub wstrząsu anafilaktycznego. Przez wiele lat przebieg zarażenia może być utajony, a pojawienie się objawów spowodowane przez nasilający  się ucisk torbieli na otaczające tkanki. Diagnostyka serologiczna stanowi podstawę laboratoryjnej diagnostyki choroby. Jednakże testy ELISA, mierzące w surowicy poziom przeciwciał specyficznych dla antygenów E. granulosus, charakteryzują się niską specyficznością i możliwością reakcji krzyżowych z przeciwciałami specyficznymi dla wspólnych antygenów innych pasożytów. Badanie wykonywane metodą Western-blot weryfikuje prawdziwość dodatnich wyników uzyskanych techniką ELISA i eliminuje wyniki fałszywie dodatnie. Oznaczenie polega na określeniu reaktywności surowicy badanego z charakterystycznymi dla Echinococcus granulosus komponentami antygenów naniesionymi na membranę, m.in. podjednostką 8kDA antygenu B  E. granulosus (porównaj badanie 487).