Bąblowica (Echinococcus spp.) IgG

Laboratoryjna diagnostyka serologiczna bąblowicy: wielojamowej (echinokokoza alweolarna) i jednojamowej (hydatioza), chorób pasożytniczych człowieka powodowanych przez tasiemce rodzaju  Echinococcus  (Echinococcus spp). Większości przypadków  bąblowicy u ludzi  stanowi  bąblowica jednojamowa, hydiatoza powodowana przez tasiemca jednojamowego (E. granulosus), którego żywicielem ostatecznym są głównie psy. Hydiatoza charakteryzuje się powstaniem pojedynczej (niekiedy wielkiej: 20-30 cm) torbieli, głównie w wątrobie (60%) lub w płucu (20%), rzadziej w mózgu, kości czy innych lokalizacjach. Przez lata może przebiegać bezobjawowo, a torbiel może samoistnie zaniknąć. Bąblowica wielojamowa (echinokokoza alweolarna, alweokokoza) jest niebezpieczną chorobą wywoływaną przez tasiemca wielojamowego (E. multilocularis), którego ostatecznym żywicielem są głównie lisy, o przebiegu bardziej skomplikowanym niż hydatioza. W jej trakcie u człowieka dochodzi do rozwoju form larwalnych pasożyta tworzących grupy drobnych (0,5-10 mm) torbieli, głównie w wątrobie, które wrastając w miąższ wątroby stopniowo niszczą strukturę narządu. Torbiele E. multilocularis  posiadają cechy rozrostowe nowotworu złośliwego dając przerzuty i w przypadkach nieleczonych prowadząc do wyniszczenia organizmu i śmierci. Pośrednimi żywicielami tasiemców Echinococcus spp. są  zwierzęta roślinożerne, człowiek zarażany jest przypadkowo. Dorosły tasiemiec zamieszkuje jelito cienkie zwierząt mięsożernych: psów, lisów, jenotów czy wilków, tzw. żywicieli ostatecznych, którzy wydalają z kałem jego zapłodnione jaja. Jaja zarażają  pośredniego żywiciela, zwierzęta roślinożerne: kozy, owce i wiele innych. W ich organizmie zachodzi następny etap cyklu życiowego tasiemca: rozwój jaj i wytworzenie cyst. Z jaj wylęgają się larwy – onkosfery, które przechodzą przez barierę jelita i wraz z krwią roznoszone są do dobrze ukrwionych tkanek, głównie wątroby i/lub płuc. W miejscu docelowym larwa przekształca się w cystę (torbiel), w której zbiera się płyn zawierający dużą liczbę larw potomnych tasiemca –protoskoleksów, powstających przez rozmnażanie bezpłciowe. Protoskoleksy są formą inwazyjną. W jelicie żywicieli ostatecznych protoskoleksy przekształcają się w dorosłe osobniki, zdolne produkować zarażające jaja. Człowiek staje się przypadkowo pośrednim żywicielem tasiemców Echinococcus spp. zarażając się poprzez pożywienie lub wodę zanieczyszczone odchodami zwierząt zawierającymi jaja pasożyta. Klinicznie wyróżnia się bąblowicę pierwotną, gdy torbiel powstaje w wyniku zarażenia jajami oraz wtórną, w przypadku uszkodzenia torbieli, na przykład podczas zabiegu chirurgicznego i rozprzestrzenienia się larw po organizmie.  Oznaczenie poziomu IgG specyficznej dla antygenów rodzaju Echinococcus spp. (IgG anty- Echinococcus) stanowi uzupełnienie diagnostyki klinicznej i obrazowej bąblowicy.  Wskazanie zarażającego gatunku z rodzaju Echinococcus wymaga  przeprowadzenia badania krwi metodą Western-blot, stanowiącego równocześnie badanie potwierdzające dla przesiewowego badania specyficznych IgG metodą ELISA. (Porównaj: badania 483 i 487).

Obecność: zarażenie pasożytem.

Nieduża specyficzność testu. U części chorych: 10% z torbielami w wątrobie i 40% z torbielami w płucach, dzieci w wieku 3-15 lat i chorych z torbielami w mózgu i oku,  poziom przeciwciał może być niewykrywalny lub bardzo niski. Reakcje krzyżowe z przeciwciałami specyficznymi dla innych pasożytów. Przeciwciała heterofilne.