Bąblowica (Echinococcus spp.) IgG

Krótko o badaniu

Diagnostyka serologiczna bąblowicy, choroby wywołanej przez pasożyta Echinococcus granulosus. Oznaczenie poziomu przeciwciał IgG specyficznych dla antygenów E. granulosus w surowicy krwi.

Więcej informacji

Diagnostyka serologiczna bąblowicy, choroby wywołanej przez pasożyta Echinococcus granulosus. Oznaczenie poziomu przeciwciał IgG specyficznych dla antygenów E. granulosus. Bąblowica (echinokokoza, hydatidoza) jest chorobą pasożytniczą powodowaną przez małego, mającego 3 – 6 mm długości, tasiemca Echinococcus granulosus. Pasożyt może wywoływać chorobę u pośredniego żywiciela jakim są najczęściej zwierzęta roślinożerne i przypadkowo człowiek. W swoim cyklu życiowym dorosły tasiemiec zamieszkuje jelito cienkie zwierząt mięsożernych, na przykład psów i wilków, które są ostatecznym gospodarzem pasożyta i produkuje zapłodnione jaja wydalane z kałem. Jaja pasożyta zarażają  pośredniego żywiciela, zwierzęta roślinożerne, jak: kozy, owce i wiele innych. W ich organizmie zachodzi następny etap cyklu życiowego tasiemca, rozwój jaj i wytworzenie cyst. Z jaj wylęgają się larwy – onkosfery, które przechodzą przez barierę jelita i wraz z krwią roznoszone są do dobrze ukrwionych tkanek, głównie wątroby i/lub płuc. W miejscu docelowym larwa przekształca się w cystę (torbiel),  w której zbiera się płyn zawierający dużą ilość larw potomnych (drobnych główek) tasiemca –protoskoleksów, powstających przez rozmnażanie bezpłciowe. Protoskoleksy są formą inwazyjną, zwykle dla psów, które w niektórych społeczeństwach karmione są wnętrznościami hodowlanych zwierząt roślinożernych. W jelicie psów protoskoleksy przekształcają się w dorosłe osobniki, zdolne produkować zarażające jaja. Człowiek staje się przypadkowo pośrednim żywicielem dla tasiemca poprzez pożywienie lub wodę zanieczyszczone odchodami zwierząt zawierającymi jaja pasożyta. Klinicznie wyróżnia się bąblowicę pierwotną, kiedy torbiel powstaje w wyniku zarażenia jajami oraz wtórną, w przypadku uszkodzenia torbieli, na przykład podczas zabiegu chirurgicznego i rozprzestrzenienia się larw po organizmie.  Objawy choroby są zróżnicowane i zależą od zaatakowanego organu, wielkości i umiejscowienia torbieli w organie, powikłań wynikających z uszkodzenia torbieli, współistniejącego  zakażenie bakteryjnego, reakcji alergicznej – astmy lub wstrząsu anafilaktycznego. Przez wiele lat przebieg zarażenia może być utajony. Wystąpienie objawów spowodowane jest przez nasilający się ucisk torbieli na otaczające tkanki. Diagnostyka serologiczna stanowi podstawę laboratoryjnej diagnostyki choroby. Badanie polega na oznaczeniu metodą ELISA w surowicy poziomu przeciwciał IgG specyficznych dla antygenów Echinococcus granulosus. U części chorych: 10% z torbielami w wątrobie i 40% z torbielami w płucach, dzieci w wieku 3-15 lat i chorych z torbielami w mózgu i oku,  poziom przeciwciał może być niewykrywalny lub bardzo niski. Dla poprawy specyficzności diagnostycznej badania serologicznego, wynik dodatni potwierdza się metodą Western-blot.

Przygotowanie do badania

Brak szczególnych wskazań.

Czynniki mogące mieć wpływ na wynik badania

Możliwe przyczyny odchyleń od normy